ميدونى چه چيزِ اين زندگى هست كه منو مجذوب ميكنه؟!
اينكه ماهيت خودش، برخلاف تمام شبكه‌هایی که ماها توش ساختیم مسابقه‌ای نیست. درنهایت اونچیزی که مهمه خوشحالی آدمه و این یه نقطه‌ای ه که برای رسیدن بهش راه رسیدن مطرح نیست. میتونی وقتی بهش برسی که اتم رو شکافتی گرفتی رو کفِ دستت، میتونی هم وقتی بهش برسی که تو رختخواب غلت میزنی و برای یک ثانیه هم که شده هیچ چیزی اون بیرون زنجیرت نکرده. فکر میکنیم آسونه ولی نیست. هست و نیست.
این تفاوت کسیه که تو مسیریه که (فکر میکنه یا بهش میگن) توش خوبه با کسی که تو مسیریه که عاشقشه. وقتی تو چیزی خوبی هِی میخوای بهتر باشی، بعضی وقتا بهترها رو انکار میکنی، بعضی وقتا توجیه، بعضی وقتا با خودت فکر میکنی که شاید تو اصلا برای بهتر از این بودن ساخته نشدی. تا وقتی که عشق از میونِ اين خوب بودنها جوونه بزنه شانس خوشحال نبودنه بالاست.
وقتی تو مسیری هستی که عاشقشی خوب و بهتری وجود نداره. تو حتی اگه عالی هم نباشی بهترینِ خودتی. بهترها صرفا اونایی هستن که یک روز زودتر از تو دست بکار شدن.
من مدت طولانی‌ای بود که کاری رو انجام نداده بودم که عاشقشم. کسی نبودم که عاشقشم بجاش کسی بودم که بیست سال بعد، انقدری خوب بود که همه میتونستن عاشقش باشن.
این چندماه به من فرصت اینو داد که خیلی چیزا رو حس کنم راجع به این زندگی. همیشه میگفتم مشکل این زندگی اینه که خیلی سریعه، این چندماه یه دست‌انداز بود. حال خوبی رو تجربه کردم پس تصمیم گرفتم بنویسمش چون عاشقشم. چون حالای بد تو ذهن آدم حک میشن اما حالای خوب دود میشن میرن هوا.
میدونم به محض اینکه پامو بزارم بیرون دنیا تمام سعی‌شو میکنه خلاف تک تک جملات این نوشته رو بهم ثابت کنه پس اینو مینویسم واسه اون روزا. واسه اون روزایی که به قدر کافی خوب نیستم، واسه اون روزايى كه يادم رفته يه چيكه عشق هميشه لازمه، واسه اون روزايى كه هنوز به مقصد نرسيدم.
