بعضی وقتا خیلی حرفای قشنگی میزنیم و مینویسیم. حتی جملاتی میگیم در حد سخن بزرگان و جملات قصار که همه مات و مبهوت میمونن ازشون. خب این خیلی خوبه. حتی کارِ هر کسی هم نیست و مطمئنا یه سری اطلاعات ادبی و علمی میخواد. منم از همین دست آدما هستم بعضی مواقع یا حداقل سعی میکنم باشم. یهو یه چیزی به ذهنم میاد که حداقل به نظر خودم خیلی جالبه و دلنشینه و مینویسمش. یا راجع به موضوعی که دغدغم هست مینویسم.
گفتن و نوشتن یه حرف خوب و قشنگ همونقدر که میتونه تاثیرگذار و زیبا باشه، همونقدر هم میتونه مخرب باشه. بله درست شنیدید" مخرب". اما چطوری؟
" اگر نوشته هاتون نشون دهنده خودِ واقعیتون نباشن "
به عنوان یه معلم همیشه برام دغدغه بوده که تا جایی که توان دارم حداقل برای دانش آموزام همون باشم که هستم و اینو بهشون یاد بدم که خود واقعیشون باشن. قبول دارم در خیلی از موارد هنوز میلنگم ولی تو این سال ها سعی کردم تا جایی که تونستم حرف و عملمو یکی کنم. جدیدا که به طور جدی تری به نوشتن مشغولم و بهش دل دادم، این نکته خیلی برام بولد و پراهمیت شده که " آقا جون، توروخدا چیزیو بنویس که اولا واقعا بهش اعتقاد داری و مهم تر از اون واقعا بهش عمل میکنی".
اگر مینویسید که فقط نوشته باشید خب این یه تکنیک خوبه هم برای تمرین نویسندگی هم برای آرامش روح و روان. ولی اگر جدی مینویسید و مخاطبینی دارید که شما رو دنبال میکنند باید حواستون باشه که در قبال تناقض احتمالی که بین نوشته هاتون و واقعیت شماست ، مسئولید و مورد مؤاخذه قرار خواهید گرفت.
هر فعالیتی که تاثرپذیری سایر افراد از اون محرز باشه یه مسئولیت و رسالتی برای شماست. پس خیلی باید حواسمون باشه و همیشه وقتی نوشته ای که دارید مینویسید، به انتهاش که رسیدید یه دور برگردید و از اول بخونیدش. اگر خود واقعیتونو در نوشتتون دیدید به اشتراکش بزارید. ولی اگر با خودِ واقعیتون فاصله داشت به نظرم اون نوشته ارزش بالایی نداره.
خوبه که بعضی وقتا از پشت نقاب نوشته ها و حرفای قشنگمون بیرون بیایم و واقعیت خودمونو نشون بدیدم و مهم تر از اون نشون بدیم ما عینِ عینِ نوشته هامون واقعی و زیباییم.
