به آسمان نگاه می‌کنم؛ آسمان پر از ستاره کویر! گویا این‌جا ستاره‌ها درخشان‌تر و بیشتر هستند و خوب می‌دانند چطور دلربایی کنند. با خود می‌اندیشم، شاید برای اهالی آسمان از آن بالا ما هم ستاره‌هایی باشیم که برخی پُر نور و برخی کم نورتر هستیم. شاید با مُردن هر نفر؛ آن‌ها هم شهابی ببینند که سقوط می‌کند بر دنیایی دیگر؛ شاید دنیای پر ستاره‌‌ی دیگر! کسی چه می‌داند؛ از آن بالا همانند ستاره هستیم و پایین مانند یک انسان! انسان ستاره‌ای، انسانی که ستاره دوست دارد یا ستاره است و یا حتی ستاره خواهد شد! اگر از آن بالا کسی عاشق یک ستاره بشود تکلیف چیست؟ اصلا ستاره‌هایی که کم‌نورند و از آن فاصله دیده نمی‌شوند؛ چه سرنوشتی انتظارشان را می‌کشد؟ تنهایی تا ابد! سوال اصلی! ماه میان این همه ستاره کیست؟
