سلام.
کسانی که وقتی طولانی را صرف می کنند و انرژی زیادی را می سوزانند تا بتوانند مالک چشمه ای از چشمه های آب معدنی قله ی قاف بشوند، برای این که بطری های رنگ و وارنگشان را پر از مایعی زلال و گوارا به نام آب کنند، بعد هم تجارتی آبی راه بیندازند و روی بطری هایشان حک کنند که آب درون این بطری شیرین ترین آب دنیاست و همین طور جیب هایشان را پر از پول کنند، هر چند به تمام اهدافشان میرسند اما احمقانی بیش نیستند!
چرا که شیرین ترین آب دنیا، آب درون بطری های آب معدنی نیست و خود کاسبان این را بیشتر از هرکسی میدانند. چه بسا مزه ی آب به خاطر مواد گوناگونی که به آن میزنند از شدت تلخی به سمت زهرمار برود!
همان طور که وقتی گرممان میشود، وقتی دانه های عرق راهشان را از بالای موهای سرمان تا روی شقیقه هایمان باز میکنند و ما از گرما رو به موت هستیم، یک بطری آب نه چندان خنک برای ما حکم طلای روان را دارد. برای یک فرد که بادامی تلخ خورده، عسل بهشتی ترین خوراکی جهان است.
اگر واقعا میخواهید شیرین ترین آب جهان را بنوشید، باید قبل از آن مایعی زهرمارتر از زهرمارتر را بخورید. باید قبل از آن آب نمکی تهیه شده از شورترین نمک ها را خورده باشید.
آن وقت من به شما و به تاجران و کاسبان آب خواهم گفت که: آبی که از شیرهای خانه‌تان بیرون می آید شیرین ترین آب جهان است، به شرط آن که قبل از آن طعم شوری نمک را چشیده باشید!
ارادتمند، یک بیابان پرآب.. 1400/7/7:
دو پست قبلی من:
