نیمه دهه هشتاد بود که دانشجوی ارشد فلسفه بودم بین متن های فلسفه ی یونان برای فهم دست و پا می زدم؛ در همین احوال داستانی را خواندم که هنوز برایم بسیار آموزنده هست، هرگاه قاضی دعوایی خانوادگی شوم، آنرا بازگو می کنم.
افسانه ای یونانی هست که می گوید خدایان انسان های اولیه را با دو سر، چهار دست و چهار پا آفریدند. این انسان دو سر تمام کوه ها و دره ها و دریاها را به زیر سلطه گرفته بود، به شکلی که خدایان از دست او خسته شده و توان کنترل آنرا نداشتند.
روزی خدایان دور هم جمع شدند تا تدبیری بیندیشند زیرا انسان براستی قابل کنترل نبود هرخدای پیشنهادی داد. اما راه حل ها کافی نبود.
تا اینکه یکی از خدایان پیشنهاد داد انسان را از وسط نصف کنند تا هم توانش کاهش یابد هم کنترلش راحت تر شود.
یکی از خدایان گفت: اگر انسان نیمه خود را پیدا کند، دوباره قدرتمند شود چه؟
خدای دیگری پاسخ داد: نگران نباش آنها را روی زمین پخش می کنیم.
اینطور بود که خدایان ما را از نیمه دیگرمان جدا کردند، نیمه دیگر را در جایی دیگر از این کره خاکی نهادند، از آن روز انسان هرگاه گمان کند نیمه خود را یافته از شوغ یکی شدن او را در آغوش می گیرد.
بی شک هر کدام از ما نیمه خود را پیدا کنیم بر آسمان و زمین حکومت خواهیم کرد.
به گمانم ویل و آریل دورانت نویسندگان کتاب ارزشمند تاریخ تمدن از انسان های جدا شده اولیه بودند؛ یک آمریکایی و یک اوکراینی که سرانجام یکدیگر را یافتند و اثری بدیع را خلاق کردند.
