همه ما در زندگی ترسهایی داریم و مساله اونجایی بیخ پیدا میکنه که اون ترسها میشن دلیل حرکت نکردن ما. ترسهایی که ما در زندگی تجربه میکنیم میتونه از چیزهای کوچیکی مثل حشرات و کثیفی خونه باشه تا چیزای اساسی تر و جامع تر مثل مرگ٫ تنهایی٫ خفقان٫ مسئولیت٫ درد و حتی آزادی باشه. همه ما هر روز به خاطر ترسهامون٫ در مسیری که دلمون میخواد قدم نمیگذاریم.
یکی از بززگترین ترسهایی که غالبا تجربه میکنیم٫ ترس از درد و شکست هست. شاید بپرسید این دوتا چه ارتباطی به هم دارن؟ اما به نظر من ما عموما از شکست میترسیم چون برامون دردناکه و ما از درد فراری هستیم چون طی میلیونها سال بدنمون یادگرفته برای حفظ بقای خودش احساسی بنام ترس داشته باشه و ازش به عنوان نشانه استفاده کنه.
اما بیاین ببینیم ترس چیه؟
ترس یک احساسه. اگر پست مربوط به احساس و نیاز رو خونده باشید٫ شاید درک واضح تری از حرفم داشته باشید. احساسات نشانه هستند٫ احساسات پست چی هستند. احساسات فقط میان تا خبری رو به سمع و نظرمون برسونن و بهمون بگن چه نیاز ازمون تامین شده یا نشده؟
ترسهای ما معمولا میان بهمون بگن که یه چیزی سر جاش نیست و اگر فلان اتفاق بیافته ممکنه فلان نیاز تو تامین نشه. یه مثال میزنم که بیشتر جا بیافته. مثلا من قراره با استادم یه جلسه داشته باشم و در مورد پروژه ای که دستمه٫ قراره با هم صحبت کنیم. من از این جلسه میترسم. چرا؟ چون میترسم خوب ارايه ندم و از نظر استادم به اندازه کافی خوب نباشم٫ در نتیجه اون اعتمادش رو به من از دست بده و فکر کنه چقدر خنگم٫ و دیگه نخواد خیلی حمایتم کنه و حتی شاید بخواد منو اخراج کنه. اونموقع:
۱) من نمیتونم کار درست حسابی گیر بیارم و بقام در خطر میافته--> پس ترس من ریشه در بقا داره.
۲) من نمیتونم کار مورد علاقه ام رو به دست بیارم و نیازم به عزت نفس و استقلال زیر سوال میره.
۳) من نمیتونم اونطوری که میخوام در جامعه اثر بگذارم پس نیازم به اثرگزاری و خدمت زیر سوال میره.
پس:
ترس من ریشه در تامین نشدن نیاز بقا٫ نیاز استقلال و پذیرش و نیاز به خدمت و اثر گذاری داره و شایدم نیازهای کوچیکتر مثل رفاه و ارتباط و ...
من میگم بجای اینکه بیایم سعی کنیم کل احساس ترس رو کنار بگذاریم و چشممون رو رش ببندیم و بگیم این ترسها الکیه و تو داره زیادی بهش فکر میکنی٫ بیایم دو تا کار بکنیم. اول اینکه این احساس ترس رو جدی بگیریم. چون این احساس داره یه چیزی بهمون میگه که این چیز میتونه ارزشمند باشه. دوم اینکه بیایم ببینیم برای هرکدوم از این نیازهایی که در نتیجه شکست تامین نمیشن٫ چه راهکاری میتونیم پیدا کنیم که تامین بشن؟
۱) میتونیم برای ترس از بقا و استقلال٫ فکر کنیم ببینیم میتونم منبع مالی دیگه ای جور کنیم که در کنار کار اصلیمون بتونیم روش حساب کنیم؟ مثلا بورس٫ یا کارآفرینی کوچیک که در حد توانمون باشه مثل تولید محتوا و تبلیغ گرفتن؟
۲) میتونیم برای ترس از عزت نفس٫ یه کار کوچیکی در کنار کار اصلیمون شروع کنیم که عزت نفس و پذیرش رو تامین کنه؟ لزومی نداره این کار درآمد زایی داشته باشه٫ مشارکت در یک خیریه یا فعالیتهای داوطلبانه هم میتونن این احساس عزت نفس و پذیرش رو تا جایی برامون تامین کنن.
حالا میریم سر موضوع اساسی تر: اجتناب.
اول صحبت گفتم که ما هر روز بخاطر ترسهایی که داریم ٫ از قدم گذاشتن در راهی که دوستش داریم دوری میکنیم.
گاهی ما برای این که در کاری که شروع میکنیم بازنده نباشیم و شکست نخوریم٫ از بیخ اون کار رو شروع نمیکنیم و در واقع از همون اول بازنده بودن رو انتخاب میکنیم. عجیبه ولی ما برای اینکه بازنده نباشیم از همون اول بازنده بودن رو انتخاب میکنیم و اصلا وارد بازی نمیشیم. حالا که برای نیازهای اساسیمون که ترس رو ناشی میشن کاری کردیم٫ بیایم برگردیم به اصل موضوع و با خودمون مرور کنیم ببینیم آیا با اجتناب کردن از کاری که دوست داریم انجامش بدیم٫ تا خدای نکرده شکست نخوریم٫ راهکار بیارزیه؟ آیا با اجتناب کردن از درد و شکست احتمالی٫ نیازی از ما تامین میکنه؟
فکر میکنم اگر جواب این سوال رو برای خودمون پیدا کنیم٫ میتونیم با خودآگاهی در مسیری که دسوت داریم قدم بگذاریم.
من هم مثل همه آدمها ترسهایی دارم و امروز میخوام به ترسهام فکر کنم. به کارهایی که بخاطر ترسهام انجام ندادم. به اینکه چرا میترسم و چه راهکاری میتونم پیدا کنم برای تامین نیازهایی که ترس رو ناشی میشن. من هم آرزوهایی دارم که بخاطر ترس از شکست٫ در اونها قدم نمیگذارم و امیدوارم بتونم قدم به قدم در مسیر اونها جلو برم.
