مدتها بود که جمع قلیل نیروهای ایران دوست و ملی گرا، چه در داخل و چه در خارج از ایران، امیدوارانه آرزو می کردند سردار سرتیپ پاسدار دکتر سعید محمد، فرمانده خوشنام و توانمند قرارگاه خاتم الانبیاء وارد کارزار انتخاباتی 1400 شود. مردی که در اوج تحریم ها و در شرایطی که دولت گرین کارتی مشغول چرخاندن کاسه گدایی در عرصه دیپلماسی بین المللی و خواندن آیه یاس و ذلیل و خفیف کردن ایران در چشم جهانیان بود، با مدیریت خود در راس کارآمدترین و پربازده ترین بازوی اجرایی ملی ایران، حماسه هایی آفرید که تنها یک قلمش ساخت و بهره برداری از بزرگترین پالایشگاه میعانات گازی جهان است.
یعنی در شرایطی که مدیران ارشد دولت تدبیر و امید ادعا می کردند نهایت تکنولوژی و توان فنی و تولیدی ایرانیان در پختن آبگوشت بزباش و قورمه سبزی است، یک نهاد ملی ایرانی که اتفاقا مستقل از بوروکراسی دولتی است، مجددا به ما یادآوردی کرد علیرغم داشتن چنین مدیران وطن فروشی در راس دولتمان، همچنان توان فنی و اجرایی ما در سطح جهانی حرفها برای گفتن دارد.
بالاخره اخیرا حضور سردار محمد در انتخابات از مرحله حدسیات گذشته و شکل جدی و واقعی به خود گرفت. از همین حالا می توان با دقت نسبتا خوبی پیش بینی کرد سعید محمد رئیس جمهور بعدی ایران خواهد بود.
اما این پیش بینی به این دلیل نیست که سعید محمد مدیری جوان و همسو با خط مشی های رهبری نظام است. حتی با وجودی که رهبری در مواردی اشاراتی به این مطلب کرده بودند که رئیس جمهور آینده باید «جوان و انقلابی» باشد، اما اگر می گوییم رئیس جمهور بعدی به احتمال زیاد سعید محمد خواهد بود، این پیش بینی با استناد به این نیست که به احتمال زیاد او را گزینه مورد نظر رهبری می دانیم.
در ایام رقابت های انتخاباتی دونالد ترامپ و هیلاری کلینتون در سال 2016، تقریبا تمام ناظرین و تحلیلگران تصور می کردند برنده قطعی انتخابات هیلاری کلینتون خواهد بود. از حرف های مفت و دری وری های عوام فریبانه معمول که بگذریم، علت اصلی که همه هیلاری کلینتون را برنده می دانستند فقط و فقط یک چیز بود. آن هم اینکه هیئت حاکمه و کلیه رسانه های جریان اصلی در آمریکا از هیلاری کلینتون حمایت می کردند. تا جاییکه بسیاری از چهره های شاخص جمهوری خواه، بطور علنی یا مخفیانه از هیلاری کلینتون که کاندیدای حزب دموکرات بود حمایت می کردند، نه دونالد ترامپ که کاندیدای رسمی حزب خودشان بود.
در این میان یک نفر بود که نظر دیگری داشت.
پروفسور مایکل هادسون، اقتصاددان برجسته آمریکایی، در همان زمان معتقد بود دونالد ترامپ شانس بسیار زیادی برای پیروزی در انتخابات دارد.
استدلال مایکل هادسون به اینصورت بود که هر دو حزب و هر دو کاندیدا به دلیل پیامدهای سیاست های اقتصادی نولیبرالی، در نظر بخش اعظم جامعه آمریکا به شدت منفورند. لذا در جدال تبلیغاتی میان دو کاندیدای منفور، آن کاندیدایی که بیشتر در رسانه ها ظاهر شده و در چشم مردم باشد قطعا بازنده خواهد شد!
از آنجا که تمام رسانه های جریان اصلی حامی کلینتون بودند، دونالد ترامپ علیرغم خود پرستی و خودستایی بیمار گونه و علاقه ای که به خودنمایی و لاف زنی داشت، کمتر مورد اقبال دوربین رسانه ها قرار می گرفت و نهایتا کلینتون بسیار بیشتر در رسانه ها ظاهر می شد.
نکته جالب اینجاست که پیش بینی تمام تحلیلگران در آن زمان اشتباه از آب در آمد و پیش بینی مایکل هادسون در عمل محقق شد.
جامعه ایران در شرایطی است که چهره های سیاسی شناخته شده از جناح های سیاسی که طی سی و اندی سال گذشته سکان دستگاه های اجرایی و تقنینی و قضایی کشور را به دست داشته اند همگی در نظر بخش اعظم آحاد جامعه به شدت منفور و نامطلوبند.
سعید محمد تنها چهره جدیدی است که می تواند تصوری از تغییر اوضاع اسفبار موجود را در اذهان برانگیزاند. دیگران همگی قبلا امتحان خود را پس داده و نمره مردودی گرفته اند. اگر هم قرار باشد کسی نمره قبولی بگیرد، همین یک نفر است که هنوز امتحان نداده.
وانگهی، سوابق درخشان سردار محمد با همان امکانات محدودی که در اختیار قرارگاه خاتم الانبیاء قرار داشته، از آنچه دولتهای چهار رئیس جمهور گذشته روی هم با در اختیار داشتن کل بودجه کشور انجام داده اند بسیار چشمگیرتر است.
برخی دیگر از افراد منسوب به سپاه پاسداران که در انتخابات های قبلی حضور داشتند، اینبار هم گویا از رو نرفته و همچنان در سودای ریاست جمهوری خیز برداشته اند. اما تفاوت سردار محمد با آنها در این است که نه پرونده فساد و ارتشایی دارد، و نه بستگان و نزدیکانش محکوم به دزدی و اختلاس شده اند.
فراموش نکنیم، آن زمانی که احمدی نژاد در مقابل چشمان بهت زده حامیان شیخ غریق با اختلاف آرای زیاد انتخاب شد، هنوز چهره ای تازه نفس و نسبتا ناشناس بود. همین ناشناسی بود که موجب اقبال او در انتخابات شد. و دقیقا به همین دلیل که حالا دیگر ناشناس نیست، حتی صحبت از انتخاب مجددش به فکاهی و لطیفه بیشتر شباهت دارد تا هر گونه تحلیل جدی.
تمام گروه ها و جریانات سیاسی که می دانند در انتخابات پیش رو هیچ شانسی ندارند، روی این مطلب تاکید می کنند که در این انتخابات مشارکت عمومی بسیار پایین خواهد بود. یعنی گویا اگر مشارکت بالا باشد، حتما گروه و جریان خودشان رای می آورد!
نیروهای اپوزیسیون برانداز و بیرون از حاکمیت هم کبکشان خروس می خواند که بالاخره بعد از چهل و اندی سال، قرار است مشارکت عمومی در انتخابات بسیار پایین باشد و این لابد یعنی اکثریت مردم طرفدار فلان جریان برانداز خارج نشین است و چون آنها در انتخابات حضور ندارند کسی هم در انتخابات شرکت نمی کند!
البته هیچ کجای دنیا چنین قاعده و قانونی وجود ندارد که اگر مشارکت در انتخابات پایین بود، این به معنای عدم مشروعیت دولت و حکومت قلمداد شود. تنها در ایران بعد از انقلاب این طرز فکر از جانب نیروهای مذهبی تبلیغ می شد که انتخابات در حکومت اسلامی معادل همان بیعت کردن است که در صدر اسلام میان مردم و خلفا اتفاق می افتاده و اگر اکثریت قریب به اتفاق با خلیفه ای بیعت نمی کردند، آن خلیفه مشروعیت پیدا نمی کرد.
حتی در انتخابات دور اول ریاست جمهوری آیت الله هاشمی، از آنجا که غیر از شخص آیت الله هاشمی هیچ کاندیدای رقیب دیگری وجود نداشت، همین مطلب مورد تاکید قرار می گرفت که:
در اسلام اینطور نیست که کاندیداهای متعدد وجود داشته باشند. در اسلام یک نفر کاندید می شود و همه به او رای می دهند. مساله بیعت است...
بعد که مدتی از رحلت امام و تحویل و تحول در راس نظام گذشت و پایه های نظام محکمتر شد، کاندیداهای بیشتری در انتخابات ها شرکت می کردند، و همیشه هم تاکید بر این بود که این رقابت ها بیش از هر چیزی برای ترغیب مردم به افزایش مشارکت و حضور در انتخابات است که نهایتا همان داستان بیعت و مشروعیت بخشی به نظام اسلامی را تقویت کند.
چقدر جالب که همان گروه های سیاسی و نیروهای معاند و براندازی که بام تا شام از ناسزاگویی به اسلام و حکومت اسلامی و نظام آخوندی فارغ نمی شوند و اوج دموکراسی و تمدن و ترقی را در غرب و نظام های حکومتی در کشورهای غربی می دانند، به اینجا که می رسند تعریفشان از مشروعیت نه آن تعریفی که همان غربی ها در نظام انتخاباتی خود دارند، بلکه تعریفی می شود که همین آخوندها و اسلام گرایان خلافت خواه ارائه کرده اند.
مشارکت عمومی در انتخابات 1400 کم باشد یا زیاد هیچ توفیری نخواهد کرد. در تداوم و بقای نظام جمهوری اسلامی قطعا تردیدی نیست.
نظامی که با وجود قرار گرفتن نمایندگان موساد و سی آی ای در راس دستگاه اجراییش و نابود کردن اقتصاد ملی، آنهم در شرایط سخت ترین تحریم های اقتصادی و تهدیدات نظامی مانند داعش و آمریکا و غیره، همچنان محکم سر جایش قرار گرفته و آخ نگفته، کدام ابلهی تصور می کند با «عدم حضور مردم در انتخابات» ناگهان بخواهد دچار بحران شود؟!
اتفاقا دولت روحانی تحفه مشارکت بالای مردم بود. باید نظام در برابر مطالبه عمومی نرمش نشان می داد، تا نتایج فاجعه بار این مطالبات در واقعیت روشن و واضح برای عموم قابل رویت شود و آن حرامزادگان و حرام لقمگانی که فرصت طلبانه سوار موج مطالبات نامعقول و ضد ملی عمومی می شدند در نظر همان مردمی که سنگ حمایتشان را به سینه می زدند رسوا و بی اعتبار شوند.
نظام جمهوری اسلامی یک دولت تسلیم طلب غربگرا به ملت ایران بدهکار بود که این بدهی را با دولت فخیمه حجت الاسلام والمسلمین حسن روحانی (فریدون) پرداخت کرد.
تصور کنید نظام به روحانی اجازه نمی داد دولت تشکیل دهد، و مانند سال 88 رهبری از کاندیدایی که نسبت به بقیه مناسبتر می دانست حمایت می کرد. به فرض که چنان دولتی که مورد تایید رهبری بود و مورد تایید عمومی نبود کارنامه بسیار بهتری هم نسبت به کارنامه دولت روحانی کسب می کرد. اما همچنان این توهم باقی می ماند که اگر روحانی را گذاشته بودند بیاید و ایران را در برابر آمریکا تسلیم کند و برنامه هسته ای را یکجا جمع و تقدیم آمریکا کند، لابد ایران می شد اروپا!
ضرورت نرمش و راه دادن کاندیدای مورد تایید کاخ سفید و اکثریت مردم دقیقا در همین نکته بود که مشخص شود آنهایی که افزایش قیمت دلار از حدود هزار و دویست سیصد تومان در آغاز دولت احمدی نژاد به حدود 3500 تومان در پایان آن را به باد انتقاد گرفته و ادعا می کردند اگر بار دیگر کاندیدای مورد نظر رهبری به ریاست جمهوری برسد حتما دلار به 5000 تومان خواهد رسید، حالا مشخص شد که سیاست های تسلیم طلبانه و غربگرایانه خودشان (که مورد تایید و مطالبه اکثریت مردم هم بود) نتیجه اش شد دلار بیست و پنج هزار تومانی و سی هزار تومانی!
خوشبختانه گویا عمر رهبری نظام از عمر دولت روحانی طولانی تر بوده. لذا تحویل و تحول دوم در راس ساختار قدرت نظام جمهوری اسلامی در زمان تسلط موساد و سی آی ای بر دستگاه اجرایی ایران اتفاق نیافتاد.
حالا نوبت آن است تا بالاخره تمام نهادهای قدرت در نظام جمهوری اسلامی یکدست و همسو شوند، آنهم نه در جهت منافع آمریکا و اسرائیل و عربستان، بلکه در جهت منافع ملی ایران.
از اینروست که انتخاب سردار سعید محمد به ریاست جمهوری اسلامی ایران نقطه عطفی در تاریخ هزاران ساله ایران خواهد بود. ما دقیقا در مقطع تاریخی هستیم که بالاخره از آزمون و خطاهای اجتناب ناپذیر پس از انقلاب عبور کرده ایم و وارد مرحله حرکت قاطع و مطمئن رو به جلو می شویم. این معنای واقعی همان تعبیر «گام دوم انقلاب» است.
