بعد از انقلاب نوعی تفکر افراطی در ایران حاکم شد که گویا معتقد بود زیبایی برای زن حرام است. اگر هم زنی از نعمت زیبایی برخوردار بود، این زیبایی باید منحصرا در معرض دید محارم وی قرار می گرفت. نتیجتا تنها شیوه ای که یک زن می توانست در جامعه ظاهر شود به این صورت بود که کلیه مظاهر زیبایی ظاهری از چهره و اندام های او زدوده شود. حال اگر زنی بطور طبیعی زشت منظر و کریه الجلوه بود، این ظاهر بدترکیب می شد نشانه اوج تقوا و ایمان و تعالی زنانه!
البته برخلاف تصور عمومی، این طرز فکر کاملا زاییده نگاه سنتی نبود. اتفاقا این نگاه افراطی تحت تاثیر افکار روشنفکری و چپ گرایانه ای بود که از اندیشه های غربی وارد فضای فکری ما شده بود. هنوز هم این استدلال را مکرر می شنویم که گویا اگر زن کوچکترین تمایل به آرایش و پیرایش چهره خود داشته باشد، این گرایش ناشی از تسلیم شدن در برابر نگاه ابزاری به زن است که می خواهد زن را به اسباب بوالهوسی مردان هرزه چشم یا حتی کالایی تجاری تقلیل دهد!
در راستای همین طرز فکر، گاهی اوقات در پر بیننده ترین ساعات در صدا و سیمای جمهوری اسلامی برخی خبرنگاران یا مجریان زن را می دیدیم که سبیل نسبتا پرپشت و مردانه ای پشت لبهایشان بود و با ابروهای پاچه بز و صورت پر جوش و صدای نخراشیده به اجرای برنامه های جدی خبری می پرداختند.
این زنان در حقیقت چهره رسمی و شاخصی را ارائه می دادند که مورد تایید دستگاه فرهنگی نظام جمهوری اسلامی بود. و ناگفته پیداست که این جلوه نامانوس و ناهنجاری که از زن شاخص اسلامی ارائه می شد اسباب مضحکه و تمسخر عموم بود.
آن دوران گذشت و امروز خوشبختانه زنان ریشو و سبیلو را در صدا و سیمای جمهوری اسلامی نمی بینیم. این تحول خصوصا زمانی بوجود آمد که رهبری به مسئولان صدا و سیما توصیه کردند مجریان زن صورتی آراسته داشته باشند.
اما قسمت جالب داستان اینجاست که همان چهره مردانه ای که ما روزگاری از زن می دیدیم و آن را مورد تمسخر قرار می دادیم، امروز در دنیای نولیبرال غربی به چهره ای کاملا عادی و مطلوب تبدیل شده است.
نوع تفسیری که نولیبرال ها از مفهوم «برابری» دارند به اینصورت است که همه انسانها باید بطور برابر در شئون اجتماعی شرکت داده شوند. حتی اگر یک گروهی از انسانها اقلیت بسیار کوچکی از جامعه را تشکیل دهد، همچنان این اقلیت بسیار کوچک باید مشارکت برابرانه با سایرین داشته باشد. طرز فکر نولیبرالها اینطور است که شاید فشار و جبر و زورگویی اجتماعی باعث شده این گروه اقلیت بصورت اقلیت درآیند، و شاید اگر حقوق و مشارکت برابر با سایر گروه ها داشته باشند، عده زیادی که قلبا و باطنا و فطرتا جزئی از آن گروه اقلیت هستند اما از ترس «داخل کمد مخفی شده اند»، بالاخره بتوانند «بیرون بیایند» و آزادانه «خودشان باشند».
همه این استدلالات البته پوششی است برای ترویج آن فرهنگی که در راستای منافع نظام نولیبرال جهانی است. نظم نولیبرال ترجیح می دهد نرخ باروری پایین باشد و میزان جذب مهاجر بالا. لذا زن شاخص در ایدئولوژی و مذهب نولیبرالیسم آن زنی است که تا حد ممکن خصلت های مردانه داشته باشد.
به این ترتیب است که می بینیم حتی در فضای مجازی، غولهای اینترنتی مانند فیسبوک و اینستاگرام و غیره، شکلکهای جدیدی را به کاربران عرضه می کنند تا زنان بتوانند «آزادانه» چهره شاخص زن نولیبرال را برای خود انتخاب کنند.
جالبتر از همه اینکه آن زمانی که صدا و سیمای جمهوری اسلامی زنان ریشو و سبیلو را به دیده های عموم عرضه می کرد، بسیاری نیروهای اپوزیسیون برانداز این موضوع را به باد تمسخر گرفته و آن را نشانه ضد انسانی بودن و عقب ماندگی فرهنگی جمهوری اسلامی می دانستند. اما امروز که همین پدیده زشت و مضحک و ضد انسانی توسط دستگاه های تبلیغاتی غربی ارائه می شود، نه تنها کسی آن را به باد تمسخر نمی گیرد، بلکه بسیاری از همین نیروهای اپوزیسیون برانداز و پیشرو و ترقی خواه برای آن هورا هم می کشند و ابراز تاسف می کنند از اینکه چرا ما در ایران هنوز به این درجه از پیشرفت و ترقی نرسیده ایم که چنین آزادی هایی را برای زنان فراهم کنیم!!
عزیزان و دلبندان اپوزیسیون برانداز، ما این درجه از پیشرفت و ترقی را بیست سی سال پیش داشتیم و از آن عبور کردیم! طرز فکر و نگاهی که شما دارید ترقی خواهی و تجددطلبی نیست، بلکه شما مبتلا به مرض عناد و دشمنی کورکورانه هستید. ذهن شما فقط روی این منطق کوک شده که هرچیزی از تریبونهای جمهوری اسلامی بیرون آید بد و پلشت و کثیف و نفرت انگیز است و هر چیزی از تریبونهای غربی بیرون آید خوب و طاهر و مقدس و مطلوب!
