اخیرا یک پروفسور آمریکایی پیشنهاد داده که در انتخابات های آمریکا، آرای سیاهپوستان باید دوبرابر محاسبه شود. یعنی رای هر سیاه پوست معادل رای دو سفید پوست باشد. این پروفسور نام این مکانیزم را «غرامت از طریق حق رای» گذاشته، به این معنی که برای جبران ظلم هایی که در حق سیاهپوستان آمریکایی شده و می شود، آرای آنها باید دوبرابر آرای سفید پوستان ارزش داشته باشد. وی همچنین پیشنهاد داده در صورت امکان همین ساز و کار در مورد سرخپوستان هم استفاده شود.
البته می دانیم که طرفداران «برابری برای همجنس بازان» هم استدلال مشابهی دارند و ادعا می کنند برای جبران ظلمی که به همجنس بازان شده باید امتیازات ویژه ای به آنها داد.
چرا این صحبت ها امروز مطرح می شود؟ مگر قرار نبود در دموکراسی همه انسانها برابر باشند و حق رای مساوی داشته باشند؟
دلیل آن واضح است. جامعه آمریکا شکاف خورده و واگرا گردیده. واگرایی اجتماعی موجب بروز بحران در دموکراسی می شود. بنابراین، هیات حاکمه آمریکا بدنبال راهی می گردد تا ثبات سیاسی را به آمریکا باز گرداند. با وجودیکه بایدن در انتخابات پیروز شد، اما نباید فراموش کرد که حدود نیمی از رای دهندگان آمریکایی، یعنی بیش از هفتاد میلیون نفر، به ترامپ رای دادند. از کجا معلوم در انتخابات بعدی مجددا تجربه انتخاب فردی مانند ترامپ و خارج شدن کنترل اوضاع از دست هیات حاکمه به دلیل نتایج انتخابات دموکراتیک تکرار نشود؟
لذا، برای باز گرداندن ثبات سیاسی، باید میزان تاثیر رای دهندگان مخالف به نحوی محدود گردد. هدف از این بحث ها آزمایش کردن فضای فکری و اجتماعی است تا مشخص شود به چه طریقی این محدودیت ها می تواند اعمال شود، بطوریکه کمترین هزینه را برای هیات حاکمه ایجاد کند.
از دور خارج کردن نیمی از جمعیت به بهانه «عدالت اجتماعی» و «برابری» می تواند پوشش مناسبی باشد.
تصورش را بکنید اگر کسی در ایران پیشنهاد مشابهی می داد چه می شد؟ مثلا فرض کنید کسی پیشنهاد می داد خانواده شهدا و ایثارگران دو برابر سایر شهروندان حق رای داشته باشند. یا مثلا پیشنهاد می شد ساکنین شهرستانها و مناطق محروم دو برابر ساکنین تهران و شهرهای بزرگ حق رای داشته باشند.
می توانیم تجسم کنیم چطور لشکر امارده و اجانده اپوزیسیون در رسانه های غربی گلوی خود را جِر می دادند که این رژیم آپارتاید است و شهروند درجه یک و درجه دو درست کرده!
بحث بر سر این نیست که بگوییم آمریکا اصلا دموکراتیک نیست و ما خیلی دموکراتیک هستیم و آنها باید بیایند دموکراسی را از ما یاد بگیرند و از این قبیل اراجیف و اباطیل صد من یک غاز.
اتفاقا در این زمینه کسانی که چنین پیشنهادهایی می دهند عقلشان خیلی بیشتر از ما می رسد. ذهن آنها در چرندیات دموکراسی محبوس نیست و می دانند که دموکراسی یک ابزار و وسیله ای است در جهت اداره و مدیریت جوامع. لذا اگر ابزاری ناکارآمد بود، طبیعتا باید به دنبال ابزارهای کارآمدتری گشت.
ما هستیم که تصور می کنیم دموکراسی تنها راه سعادتمندی است، و اتفاقا برخی آیات و کلام وحی را هم شاهد می گیریم که مثلا دیدید گفته شده «و شاورهم فی الامر»؟! این یعنی همان دموکراسی! پس دموکراسی قداست آسمانی هم پیدا می کند!
مشکل ما این است که گویا همیشه باید پی رادیان از جوامع غربی عقب تر باشیم.
چند نسل دیگر باید بسوزند و تباه شوند تا ما بالاخره از این ساز و کارهای وارداتی غربی و سیرک و کارناوال انتخابات های دوره ای عبور کنیم و عقلانیت بومی و ایرانی خودمان را بازیابیم؟
حالا که غرب خودش درگیر همان مشکلاتی شده که بیش از یک قرن است بر سر ما آورده، آیا وقت آن نیست که ما از این فرصت طلایی تاریخی استفاده کنیم و انسجام ملی خود را احیا کرده و دست بالاتر را پیدا کنیم؟
