ما کلا خانوادگی اهلِ هیچ گونه مربایی نبودیم
تا اونجایی که یادم میاد
همیشه تاریخ مرباها توی خونمون منقضی میشد
ازون جالب تر کره?
توی خانواده ما تفکری که از کره داشتیم یعنی چاقی?
هر وقت کره میخوردیم عذاب وجدان سراغمون میومد
که واااای الانه که گامبولی بشی.
توی خانواده ما نمک جای کمی داشت
و غذاهای مامانم اصولا کم نمک
حتی یادم میاد تا یه سن خاصی اصلا نمیدونستم بقیه توی نیمروهاشون نمک میزنن?
خلاصه ازدواج که کردم
برای آقای میم نیمروهاشو نمک میزدم?اونم همیشه میگفت نمک نداره?
آقا تا اینکه دیگه کلا ذائقه ی نمکی من مثل آقای میم شد.
یادم رفت بگم
آقای میم خیلی به کره و مربا علاقه داره
جوری که من الان دیگه دست به کار شدم و مربا پختم?
الان دیگه طوری شده غذاهای مامانم گاهی اوقات برام کم نمک شده
البته اینم بگم
ازونور آقای میم به غذاهای بدون فلفل من عادت کرده(اشاره به حساسیت خودم به فلفل)?
از همه ی این ها گذشته غذاهای مادرها برای بچه ها یعنی طعم بهشت...
تصور روزی که من بچه دار شدم ، بچم غذاهامو دوس داشته باشه یکی از قشنگترین حس دنیاس.
