شاعری که زخم هایش بوی غزل می داد

من شاعری را می شناسم که هرچه زخم هایش عمیق تر می شوند غزل هایش عاشقانه تر می شوند.

شاه بیت غزل هایش را زمانی سرایید که نمک بر زخمش پاشیدند.

از چشمانش بجای اشک،خون نه ،غزل بارید.

از زخم هایش گل رویید و از غزل هایش کودکی متولد شد.

کودک را غزل نامید و گل را رز.