می خوام یک اعترافی بکنم و اون هم اینه که؛
همیشه فکر می کردم که من مثل بقیه نیستم و بالاخره یک روز می رسه که استعدادهایی که دارم باعث می شه درآمد و موقعیت خیلی بهتری داشته باشم.
در حالیکه همین نوع فکر کاملا نشون می ده که من هم جزء 99 درصد آدم های معمولی ام و هیچ فرقی با بقیه ندارم.
یه مقدار منطقی تر که به موضوع نگاه کردم دیدم یکی از دلایل اصلی معمولی بودن ام اینه که از زمانم درست استفاده نمی کنم. چرا؟
به دلایل زیر که بین من و خیلی های دیگه مشترکه؛
1- غالبا برای کارهام برنامه ریزی نمی کنم .
2- کارهام رو اولویت بندی نمی کنم .
3- خیلی وقت ها کمال گرائی باعث می شه نتونم از فرصت هام درست استفاده بکنم.
4- تنبلی، تنبلی و تنبلی (کاملا واضحه)
5- با خیلی ها رودرواسی دارم و اصولا توی "نه گفتن" مشکل دارم.
6- شرایط انجام یک کار یا برنامه رو از قبل آماده/فراهم نمی کنم
(مثلا بدیهی هست اش که اگه من می خوام کتاب بخونم باید از قبل شرایط اش از قبیل؛ محیط آروم، حس و حال و ... رو ایجاد کرده باشم. وگرنه ...... )
و خیلی دلایل دیگه.
(اگه با من موافق هستین مطلب رو لایک کنین و نظرات تون رو هم کامنت کنین )
و نهایتا اینکه اگه شما هم مشکل من رو دارین بهتون پیشنهاد می کنم؛
1- برای موارد بالا یک چاره ای پیدا بکنین.
2- به وب سایت من " محسن شعبانی " یک سر بزنین و مقاله ی منسجم تر توضیحات بالا رو اونجا بخونین.
