همان طور که قبلا هم گفته‌ام این جا جایی است برای تمرینِ نوشتن؛ برای آن که بتوانم آنچه در سرم می‌گذرد را در قالب کلمات بریزم و روی کاغذ بیاورم؛ برای آن که بتوانم منظورم را از طریق نوشته به دیگران منتقل کنم. خودم می‌دانم در این زمینه خوب نیستم و باید یاد بگیرم و تمرین کنم.
اما نظراتی که این جا زیر پست‌هایم گذاشته می‌شوند معمولا حاوی تعریف و تشکر است. انگار که واقعا متن خوبی نوشته‌ام! در کامنت‌های زیر پست‌های خودم و دیگران، نظرات منفی و انتقادی کمتر به چشمم خورده. کلا مرسوم است تعارفات را حضورا و در صورت هم بگوییم اما گلایه‌ها را پشت سر و درِ گوش دیگران بیان کنیم؛ یا در خودمان بریزیم و سر بزنگاه زهرمان را بریزیم!
حالا نمی‌خواهم از مزایای انتقاد کردن یا انتقادپذیری به طور عام حرف بزنم که بحثش مفصل است. تنها حرفِ حسابم در این پست این است که از شما عزیزانی که وقت می‌گذارید و نوشته‌های بنده را می‌خوانید، درخواست کنم که اگر نکتهٔ منفی یا انتقادی به نظرتان می‌رسد، بگویید و من را از دانستن اشکالاتم محروم نکنید. مخصوصا اگر نظرتان به شیوهٔ بیان و نگارش بر می‌گردد. من از نظرات سازندهٔ شما به شدت استقبال می‌کنم. نظراتی مانند: فلان قسمت متن مبهم بود، فلان جمله را زیادی پیچانده بودی، فلان پاراگراف را اگر حذف هم می‌کردی مشکلی برای متن پیش نمی‌آمد. با این کار علاوه بر آگاه شدن من به اشتباهاتم، ضعفم در نوشتن را به یاد می‌آورم و فراموش نمی‌کنم که باید تمرین کنم.
منطقا من توقع ندارم شما ریز به ریزِ نوشته‌های من را از نظر ادبی بررسی کنید و خطاهای من را گزارش کنید، که وقت حوصلهٔ زیادی می‌طلبد و توقع نابه‌جاییست. فقط در همین حد که اگر نکته‌ای شما را آزار داد، تعارفات معمول را کنار بگذارید و بدون رودربایستی مطرح کنید.
همین دیگر. حرفِ کوتاه را کش ندهم بهتر است.
