حتما الآن با خودتان می‌گویید اصلا؛ زندگی گذشتگان خیلی سخت بوده است.
بله من هم کاملا با شما موافقم.
اما من منظورم از بیان این جمله چیز دیگری است.
من از عامل اصلی حواس‌پرتی این روزهایمان سخن می‌گویم.
گوشی تلفن‌همراه!
وسیله‌ای که از وقتی پا به زندگی ما گذاشت؛ اول روابط را سرد کرد.
بچه‌ها را از پدر‌و‌مادرها دور کرد.
بین زن‌و‌شوهرها شکاف ایجاد کرد.
درکل همه را به‌خودش مشغول کرد.
همه‌ی روابط حقیقی را به مجازی تبدیل کرد.
مهم‌تر از همه‌ی این‌ها، عامل حواس‌پرتی شد.
بزرگترین بدی گوشی، همین است.
فکر کنید دانش‌آموزی که کنکور دارد، می‌خواهد درس بخواند.
کافی است که فراموش کند داده‌های تلفن همراه یا وای‌فای را قطع کند.
هنوز به وسط صفحه نرسیده صدای گوشی بلند می‌شود که فلان دوستش در اینستاگرام؛ استوری گذاشته است.
کنجکاو می‌شود.
دستش به سمت گوشی می‌رود و قفل آن را باز می‌کند.
سریع اینستاگرام را باز می‌کند تا کنجکاوی‌اش را ارضا کند.
علاوه‌بر دیدن استوری دوستش، چندین استوری دیگر را هم می‌بیند.
چشمش به ساعت گوشی می‌افتد.
از تعجب خشکش می‌زند!
یک ساعت از زمانش به همین راحتی هدر رفت.
آن‌وقت بر خودش لعنت می‌فرستد.
بازمی‌گردد به خواندن کتاب.
خطی را که درحال خواندنش بود پیدا نمی‌کند.
ناچار می‌شود برگردد به اول صفحه تا بفهمد اصلا آن زبان بسته چه می‌خواسته بگوید!
من که خودم قبل از نوشتن؛ حتما اینترنت گوشی‌ام را خاموش می‌کنم.
برای فرار از هرگونه حواس‌پرتی؛ این بهترین روش ممکن است.
چون می‌دانم اگر این کار را نکنم، وسوسه خواهم شد.
دوستان عزیزم:
من ابدا مخالف استفاده از تلفن همراه نیستم.
اما معتقدم برای تمرکز کامل بر روی انجام کاری که دوستش داریم؛ برای لحظاتی باید آن را کنار بگذاریم.
جمله‌کوتاه:
درهنگام انجام هرکاری؛ اول، گوشی تلفن همراهت را سربه‌نیست کن!
