وقتی صحبت از قصه می‌شود ناخودآگاه تصویر یک خواب یا راحتی ذهن برای آدمی متصور می‌شود. البته شاید بگوییم این چنین تصوری در شرایط حاضر صرفا از یک ذهن کودکانه بر خواهد آمد. شاید با ناملایمات این گفته بیراه هم نباشد، اما اشاره به کاربرد کهن و اولیه قصه و داستان دارد.
انسان درست در نقطه‌ای که ارتباط را درک کرد، قصه گویی را نیز آموخت. شاید پیدایش و ظهور زبان را در نتیجه علاقه آدمی به توضیح و تفصیل راحت‌تر برای هم نوعش در نظر بگیریم، قصه گو شدن آدمی را جهت ارتباط علت اول بیابیم. صحبت از اغراق نیست، در زمان حاضر فردی که مهارت قصه گویی بیشتری دارد می‌تواند در ارتباط و داشتن مهارت ارتباطی کمی از دیگران مسلط تر یا بهتر بگوییم، دانشمند تر باشد.
حال چرا دانشمندتر؟ زبان و ارتباط باعث شد انسان در درک و دریافت آگاهی رشد فزاینده‌ای نسبت به دیگر نسل‌های خود داشته باشد. در واقع درست در نقطه‌ای انسان به دوره‌ای دیگر وارد شده که توانسته مهارت ارتباط و ارتباط گیری خود را ارتقا دهد. از عصر شکار تاکنون انسان به دلیل جبر ارتباط مصایب‌ها و مشکلاتی نیز متحمل شده است. اما زمانی که در جهت حل و فصل مشکلات حرکت نموده ناخودآگاه در شیوه ارتباط خود نیز تاثیر گذاشته است.
در دو قرن اخیر انسان به شدت روش‌ها و راه‌های ارتباطی خود را دگرگون کرده و شاید نوشتن نامه که تا یکی دو دهه قبل امری مرسوم و حتی فاخر محسوب می‌شد، اکنون چیزی جز هذیان در نگاه دیگران نباشد. آنچه که قصه گویی را در میان این ارتباط و روش‌های ارتباط انسان‌های با یکدیگر یکتا و منفصل می کند، توان تصور و تصویر سازی در قصه گویی است.
در قرن گذشته که ریالیسم بسیار مورد پسند بود، پرورش قوه خیال و توانایی تصور بسیار دچار ناملایمات و کج فهمی‌ها شد. در این نوشته قصدی ندارم از انحراف خیال و صرفا خیال انگیزی و اثرات سوء آن صحبت کنم. اما درست در نقطه‌ای حس می کنیم آینده وجود دارد که می‌توانیم آن را تصور کنیم.
یک قصه خوب باید بتواند مخاطب خود را به تصور بندازد. در حقیقت انسان در تمامی سال‌ها تلاش نموده تا صرفا توانایی و روش‌های تصور سازی خود را ارتقا دهد. همین تصورسازی انسان است که می‌تواند پیروان یا دشمنانی را برای او در پی داشته باشد. بسیاری از ادیان از همین ایده تصور و تصویرسازی پیروان خود را آموزش داده و پاداش آنان را به تصویر کشیده‌اند.
اما این ابزار تصور سازی گام به گام با رشد انسان نیز رشد داشته و در حقیقت امکانات تصویرسازی، انسان را در دوره‌های مختلفی قرارداده است. ورود به تکنولوژی واقعیت مجازی مطمینا در چند سال آینده ارتباط ما آدمیان را با یکدیگر متحول خواهد کرد. در هر زمانی که استفاده از این امکانات در اجتماعی عقب گرد داشته، باعث عقب ماندگی آن اجتماع شده و یا پیامدی اینچنین داشته است.
در زمان حاضر خواندن یک کتاب الکترونیکی، جای خود را به گوش سپردن به آن کتاب الکترونیکی داده است. استفاده از تصویر و ویدیو نمونه حاضر استفاده برای قصه گویی است که من سعی دارم قدمی در این عرصه بگذارم. مطمینا پیشرفت تکنولوژی واقعیت مجازی زمانی را خواهد رساند که قصه گویی و توانایی و امکان تصویر سازی برای مخاطب را به تحول و دگرگونی مواجه کند.
