نوشتن، آنقدر ارزشمند است که بخشی نخستین گفتار خداوند با پیامبرش است، پس از آنکه از خواندن می‌گوید!
بخوان به نام پروردگارت که جهان را آفرید / که انسان را از خون بسته‌ای خلق کرد / بخوان كه پروردگارت از همه بزرگوارتر است / آن خدایی که به وسیله قلم آموخت.
به قول دکتر شریعتی، قلم، توتم من است و به قول فریدون مشیری، در شرف دست همین بس که نوشتن با اوست.
سال ۷۶ نوشتن را شروع کردم و سال ۸۰، از کاغذ به وبلاگ رفتم. اما فراز و نشیب روزگار، بیش از یک دهه است که مرا از نوشتن بازداشت.
در این روزها و روزگار نه چندان مناسب، بار دیگر تصمیم به نوشتن دارم، نه از سر علاقه که به خاطر فرهنگ، تاریخ، جامعه و ایران.
به قول یکی از دوستان سال‌های دور: به نام خدا، به یاد خدا و برای خدا.
