به کمال نرسیدن زیباست،یعنی چی؟
امروز داشتم به این فکر میکردم خیلی چیزها تا قبل از رسیدن خیلی خواستنی تر اند.مثل مسیر اند که تو به شوق رسیدن طی میکنی و وقتی میرسی،دقیقا بخاطر همین رسیدن شوق و ذوقی نداری.
مثل روزهای قبل از وصال به معشوق،اون لذتی که نظربازی ها،پیامک ها و ریپلای هایِ محترمانه دارند،اون حد و حریم و قانون های نانوشته که نمیدونی از کجا اومده،خیال پردازی های خوش رنگ و ملیحی که هر شب توی ذهنته برای وقتی که رسیدی و داشتیش و مال تو شد، همه این ها دقیقا قبل از به کمالِ رابطه رسیدنه.
این زیباست و همین محرک میشه برای خواستن بیشتر،و خب من این کال بودن هارو به کمال ترجیح میدهم.کال بودن اوایل شروع یک مهارت جدید،کال بودن سن نوجوانی،کال بودن ماه های اول شروع شغل جدید و هزارتا چیز دیگه.
نمیدونم...نمیدونم تونستم بهت بگم به چی فکر میکنم یا نه، ولی میخوام بگم این مسیری که داریم طی میکنیم، دقیقا مفهوم جوانییه،همین کال بودن در هر چیزی.
پیر بودن؟پیری همون مفهومِ کماله،وقتی دیگه در بند و اضطراب و انتظار رسیدن به چیزی (هر چیزی و مفهومی) نیستی، وقتی از کال بودن و نابلدی ها و نقطه شروع بگذری و برسی به آخر و مقصد ، پیر شدی.
پس مهم نیست چندساله ای،مهم اینه که بعد از هر کمالی میشه دوباره کال بودن جدیدی رو شروع کرد،توی رابطه ها هم میشه،هر روز میشه مثل یک سیب سبزِ کال ِ نرسیده از نو عاشق اون آدم شد، و این خیلی عجیبه!
نظر تو چیه؟
