رنگ پوست من سبزه است. اگر چیزیه که باید نگرانش باشم، فک کنم پس یه اوتیسمی هم باید نگران اوتیسمش باشه! از اوتیسم به «نشانگان/اختلال/سندروم» یاد می‌شه، نه بیماری (ویکی‌پدیا.)
بحث داغ اوتیسم حول کودکان می‌چرخه که تشخیص به موقع روشون داده بشه تا در همون خردسالی درمانش رو دریافت کنن. اما اونایی که بی‌تشخیص بزرگ شدن و انگ آدم «گوشه‌گیر/نچسب/خجالتی/کم‌حرف/...» رو در اجتماع گرفتن چی؟! بزرگسال‌های اوتیسمی.
اوتیسم یه طیفه، یک سرش کم‌توان‌های ذهنی قرار دارند و یک سرش شاید نابغه‌ها. طبیعتا انتظار دارم اگر نموداری رسم بشه فرم نرمال داشته باشه که اکثرا در میانه باشند، آدم‌هایی با هوش معمولی (آماری ندارم.) ولی مشخصاً همگی ضعف‌هایی در روابط اجتماعی دارند که در این ناتوانی برقراری رابطه، نه نوع یکسانی رو بروز می‌دن و نه شدت یکسانی. در هر کسی علایم خاصی داره. یکی کنایه‌های گفتاری رو درک نمی‌کنه یا دیر می‌گیره، یکی گوشه‌گزینه، از ورود به محل‌های جدید دچار اضطراب می‌شه و... که در آدم‌های غیراوتیسمی هم دیده می‌شه. چیزی نیست که من یا شما از روی دو سه تا علامت بتونیم تشخیص بدیم. کار روان‌شناس حوزهٔ اوتیسمه (داریم؟) این مطلب رو بخونید، یه سری ۱۰ تایی علائم رو معرفی می‌کنه و اینجا هم چند نکته مولکولی داره و در این کلیپ از چشم یه نوجوان اوتیسمی به دنیامون نگاه کنید. هم فیلم آدام (۲۰۰۹) رو ببینید.
دونستن در مورد اوتیسم خوبه. ممکنه حتی خودمون یه اوتیسمی باشیم یا دست‌کم شاید یه اوتیسمی در اطراف‌مون باشه. گفته می‌شه از هر ۱۰۰ نفر، یکی دچار اوتیمسه. به‌نظرم ارتباط برقرار کردن نباید چندانی مسئله و دغدغهٔ یه اوتیسمی باشه، مسئلهٔ دیگرانه که اونو درک کنند.
- گروه خاصی از اوتیسمی‌ها رو که نشانه‌های رفتاری خفیف‌تری دارن، آسپرگری (اسپی، aspie) می‌گن. البته هندبوک راهنمای روانشناسی جدیدا می‌گه از لفظ آسپرگر دیگه استفاده نشه و فقط همون اوتیسم به همهٔ طیف اتلاق بشه (منبع: کارشناس یکی از این TVهای اون‌وری)
- سیزده فروردین (دوم آوریل) روز جهانی آگاهی‌رسانی درباره نشانگان اوتیسمه.
- سمبل جهانی‌اش یه روبان متشکل از پازل‌های رنگیه.
- رفع ادعا: نه متخصصم، نه از اوتیسم بیش از این چند خط درست و غلطی که نوشتم سر در می‌آرم. صرفا خواستم اشاره‌ای شده باشه. اگر تصحیح، تجربه یا اطلاعات علمی در مورد اوتیسم دارید، لطفا در کامنت‌ها یا نوشته‌های ویرگولی‌تون منعکس کنید.
