سالی که گذشت از هر نظرش که بگویید، پرفراز و نشیب بود. اما برای من از نظر کاری سالی پرتلاطم بود و درس های سختی را با تلخی و شیرینی آموختم. در ادامه ۵ نکته درباره کار را که در سال ۱۴۰۱ یاد گرفتم، برایتان نوشته ام:
۱-داشتن یک پوزیشن شغلی مشخص با تسک های مشخص به فرآیند بلوغ کاری شما کمک میکند:
البته اصلا خوب نیست که از وظایف همکاران بخش های مختلف بی اطلاع باشید و باید حدودی بدانید هربخشی و هر فردی چه کاری در سازمان انجام میدهد. اما اینکه آچار فرانسه سازمان باشید - حتی در صورت درخواست نفرات بالاتر سازمان - در نهایت باعث خواهد شد همه کارهایی که انجام دادید نصفه نیمه بنظر برسد و راه به جایی نبرید!
خوب یادم هست که در دومین کارم، مصادف با ورود به فرهنگ سازمان های قدیمی تر و خروج از فرهنگ استارتاپی، فکر میکردم خیلی مفید است که در این سازمان جدید هم هرکسی یک گوشه کار را بگیرد! در حالی که در مصاحبه خروجم، مدیری به من گفت که کارهای نصفه نیمه انجام داده ام و با هرکسی در سازمان کار کرده ام!
۲- جایگاه افراد توجیهی بر رفتار غیرحرفه ای آنها نیست:
هرگز داشتن یک پوزیشن مهم/کلیدی به کسی حق توهین کردن، رفتار بی ادبانه، داد و بیداد، یا اعمالی از این دست را نمیدهد.و البته نکته جالب ماجرا این است که حداقل تا جایی که من دیدم، با شخصیت ترین و مودب ترین افراد، حرفه ای ترین رویکرد به کار و بیشترین اندوخته ها را برای یاد دادن و الگوبرداری داشتند.
۳- صندلی که بر رویش می نشینید مهم است ولی اینکه کی کنار شما خواهد نشست، هزاربار مهم تر!:
بیشتر ما در روز حداقل ۸ ساعت سر کار هستیم. این یعنی بیشترین زمان بیداری ما در روز در کنار همکاران میگذرد. پر واضح است که کیفیت روابط ما با اطرافیان، چه تاثیری میتواند روی روحیه ما و تمایل ما به کار داشته باشد!
۴ - کیفیت بی دلیل نیست!:
نزدیک به غیرممکن است که با ۲ - ۴ سال تلاش، محصولی زد و انتظار داشت که کیفیتش در حد محصول کمپانی های مطرح و نوآور دارویی باشد یا همان تاثیر را با همان مولفه ها برای ما داشته باشد. شرکت هایی که مرز علم دارو را جلو میبرند، و زندگی هزاران آدم را بهبود میدهند، به پشتوانه سال ها آزمون و خطا، با صرف هزینه های واقعاْ زیاد، به کمک بهترین مواد و دستگاه ها و نیروی انسانی که هر روز با هزاران خبر بد مواجه نیست:) به این نقطه رسیدند. اولین قدم برای بهتر کردن محصول، داشتن دید واقعی به آن است!
۵ - رسیدگی به سلامت روان و هزینه کردن برای نگهداری اش، مهم تر از هر فاکتور دیگری باعث بهبود عملکرد شما خواهد شد:
من از سال ۹۹ تراپی و روان درمانی را شروع کردم و علی رغم هزینه های کمرشکن آن:)) تاثیر عینی اش را شاهد بودم و اگر نبود،تا الان ممکن بود به قعر چاه افسردگی بیفتم. اضطراب روزمره و تاثیر حال عمومی جامعه هم که دیگر نیاز به یادآوری دوباره توسط من ندارد.
مجدد تاکید میکنم که متوجه هزینه بالای این کار هستم ولی جالب است بدانید که حداقل آنچه من در اطرافم دیدم، بیشتر افرادی که هزینه را بهانه میکنند، در واقع با کمی صرفه جویی قادر به پرداختش خواهند بود و نگرانی شان از این است که راحت نیستند درباره احساسات و مشکلاتشان با یک آدم غریبه صحبت کنند یا از تاثیرش اطمینان ندارند. اگر شانس آوردید و تراپیست خوب پیدا کردید، یک جلسه بروید، متوجه خواهید شد هردو نگرانی بی مورد است:)
امیدوارم سال بهتری پیش روی همه ما باشد. اگر حوصله داشتید نوشته م را لایک کنید یا برایش کامنت بگذارید. اگر هم حوصله نداشتید ایرادی ندارد:)))
سال نو مبارک!
