تنها در شهر زامبی‌ها چه کنم؟
خودتان را تصور کنید که مانند قهرمان فیلم «من افسانه‌ام» در ویرانه‌های شهری پس از یورش بیماری‌ای فراگیری که انسانها را به زامبی تبدیل می‌کند، تنها مانده‌اید. ظاهرا هیچ انسان دیگری زنده نمانده و شما هر روز پیامی رادیویی خطاب به بازماندگان احتمالی مخابره می‌کنید که شما زنده‌اید و می‌توانید آب و غذا و پناهگاه برای شنوندگان احتمالی پیام فراهم کنید.
این روزها درست وقتی که مطلبی در فضای مجازی منتشر می‌کنم و بعد دیگر هیچ، به راحتی خودم را در موقعیت دکتر رابرت نویل در این فیلم می‌بینم، فکر می‌کنم از کجا معلوم اصلا کسی پست مرا خوانده باشد؟ البته اگر در اینستا گرام باشی، نسیمی می‌وزد؛ شمارشگری تعداد مشاهده کنندگان ویدئو را نشانت می‌دهد و درکنار قلب کوچک قرمزی تعداد دوستداران نمایش داده می‌شود. و بعد دوباره دیگر هیچ! این وقت‌ها دلم می‌خواهد کسی آن پایین بنویسد: چه مزخرفاتی! و بعد من با ذوق و شوق بگویم: موافق نیستی؟ بیا کمی درباره‌اش حرف بزنیم.
بسیاری از نظریه‌های روانشناسی بر این نکته تأکید دارند که کودکان برای جلب توجه، حال چه مثبت و چه منفی احتمالا دست به کارهایی می‌زنند که از دید بزرگترها بی معنی است. مثلا اگر نتوانند توجه مثبت بگیرند ترجیح می‌دهند توجه منفی بگیرند تا هیچ. ظاهرا این ویژگی نوع بشر است که می‌خواهد دیده شود حتی اگر این دیده شدن دردی به دنبال داشته باشد. بنابراین ترجیح می‌دهیم دیگران نظرمان را بدانند حال چه موافق باشند و چه مخالف ترجیح‌مان این است که مخاطبی فعال داشته باشیم. مخاطبی که چیزی به ما بگوید، حالا هر چیز.
نمی‌دانیم قرار است زندگی با کرونا چقدر طول بکشد و سبک قبلی زندگی تا کی تعطیل باشد. فقط این را می‌دانیم که باید مراقب باشیم تا عادتها و رسوم زندگی را که کمک می‌کرد انسانهای بهتری باشیم، یک جوری زنده نگه داریم. مطمئنا نمی‌شود مثل قبل دور هم بنشینیم و چای بنوشیم و از سیاست و کتاب و فیلم و ترافیک و آلودگی و ... صحبت کنیم. ولی شاید بشود کارهای دیگری کرد. اگر مقاله‌ای می‌خوانیم حتما نظرمان را بنویسیم، اگر پستی را نگاه می‌کنیم حتی شده در حد چند سطر در موردش نظر بدهیم و حرفی بزنیم. کتابها و فیلم‌های خوبی که میبینیم را به دیگران معرفی کنیم و از آنها بخواهیم وقتی که دیدند و خواندند نظرشان را با ما در میان بگذارند. و البته یک نکته مهم را در نظر داشته باشید، در نوشتن بخشی از ظرفیت و توانایی ذهنی شما فعال می‌شود که در گفتگوی شفاهی فعال نیست. به این ترتیب با تمرین نوشتن‌های کوتاه ، بعد از عبور از بحران کرونا، توانایی‌ای کسب کرده‌ایم که قبل از آن نداشته‌ایم و البته در مهارت نوشتن لذتی است که در گفتن نیست. پس همین الان شروع کنید و چیزی بنویسید.
