چند روز پیش کتاب رو پس از سه هفته به آخرش رسوندم. با توجه به حجم کتاب یکم زیاد طول کشید. اما این خاصیت خود کتابه. کتاب کتابی سخت خون و البته زجر آوره. برای اکثر خواننده هایی که با بکت آشنا نیستن یکی از سخت ترین کتابهای اون ها خواهد بود.
معمولا موضوعات مهم رو اول هر وبلاگ مینویسن، ولی ما به عنوان کسی که میخواد بکت بخونه، نیازی نداریم از قواعد و اصول معمول پیروی کنیم. اما لازم به ذکره که این کتاب یکی از سه گانه ی بکت هست. توی این سه گانه ممکنه ترتیب خاصی نباشه، اما با توجه به زمان انتشار کتاب ها ابتدا مالوی، بعد از اون مالون میمیرد و بعد این دو نام ناپذیر رو بهتره بخونید.
این کتاب یک رمانه. یعنی داستان در واقع. داستانی که یه نفر درمورد خودش برای خواننده تعریف میکنه. و آنگونه که پیداست این شخص خودش رو ملزم نمیبینه برای راحتی خواننده هیچ تلاشی بکنه و متن روانتری بنویسه. انگار که طرز نوشتار اون مثل خود داستان کند و زجر آوره. چرا که شخصیت اول این داستان آدمیست که در زجره و به سختی راه میره و اینکه متن مشکلی داره باعث میشه مخاطب همراه با مالوی درد رو تجربه کنه. اما یکی از نکته های کتاب در همین راه رفتن و ادامه دادن این آدم به مسیرش هست. مسیری که مالوی فکر میکنه اگه اون رو طی کنه در نهایت میتونه به خونه ی مادرش برسه. اینجا رو ممکنه فکر کنید اسپویله، اما نیست. پاهای مالوی مشکل جدی ای پیدا میکنن و راه رفتن براش سخته. با این حال اما مالوی راهش رو ادامه میده، با هر سختی ای که شده راهش رو ادامه میده. و این چیزیست که بکت گویا براش ارزش قائله. جایی بکت گفته:
ترجمه گوگل: اول بدن. نه. اول مکان. نه. اول هر دو. حالا یا یکی از آنها. حالا دیگری. از هر دو خسته شدم، دیگری را امتحان کن. از آن خسته شدم، دوباره از هر دو خسته شدم. همینطور ادامه دارد. به نحوی ادامه دارد. تا از هر دو خسته شدم. بالا آوردم و رفتم. جایی که هیچ کدام. تا از آنجا خسته شدم. بالا آوردم و برگشتم. دوباره بدن. جایی که هیچ کدام. دوباره مکان. جایی که هیچ کدام. دوباره امتحان کنید. دوباره شکست بخورید. دوباره بهتر. یا بهتر بدتر. دوباره شکست بخورید بدتر. باز هم بدتر. تا برای همیشه خوب شوید. برای همیشه بالا بیاورید. برای همیشه خوب بروید. جایی که نه برای همیشه خوب است. خوب و تمام.
همانطور که گفتم کتاب، به شدت سخت خونه. بکت از استعاره ها و طنز های غیر معمولی استفاده میکنه که در ابتدا درک کردن و کنار اومدن با این استعاره ها برای خواننده مشکله. اما به زودی حتی مفرح و جالب هم میشه. سخت ترین جای کتاب، و احتمالا جایی که کتاب رو ممکنه برای همیشه کنار بذارین ابتدای اونه. جایی که مالوی سعی میکنه تصورات خودش رو به شکلی بیان کنه و این به نحوی باعث سرگیجه تون ممکنه بشه و همش احساس کنید که متن رو به خوبی نفهمیدید و باید باز برگردین چند صفحه قبل رو بخونید.
از سختی های دیگه ی کتاب باز هم میشه اشاره کرد به اینکه از صفحه ی 1 تا 143ی کتاب پارگرافی وجود نداره. یعنی در واقع یه متن یک سره است و همه به هم پیوسته است و شما جایی برای استراحت کردن پیدا نمیکنید. بعد از هربار زمین گذاشتن کتاب باید تصمیم بگیرید از کجا از سر بگیرید.
با این همه توصیف سختی کتاب، شاهکار بودن اون رو نمیشه انکار کرد. یعنی کتاب به جا سخت هست و صرفا برای تفریح بکت اینطور نیست. در طول شخصیت پردازی و فضا سازی های بکت به شدت قابل تحسینه. به نحوی که میتونید خستگی محیط داستان رو در خودتون احساس کنید. طنزهای بسیار مفرح زیادی در طول داستان مخاطب رو جذب متن میکنن.
با یک نگاه متفاوت و جدید میشه گفت داستان مالوی با داستان یک انسان عادی همخوانی نداره. چون مالوی فردی عادی نیست. یعنی در واقع شرایط مالوی عادی نیست. اما خود مالوی آدم معمولی ایه که داستانی برای خودش داره. با این حال با مالوی احساس غریبگی نمیکنید. احساس میکنید کاملا میفهمید مالوی در چه شرایطی هست و درد و رنج هاش رو کاملا درک میکنید.
ترجمه ی بسیار بسیار خوبی داشته. من ترجمه ی سهیل سمی رو خوندم از نشر ثالث و واقعا عالی بود. اما ممکنه بعضی ها بگن مترجم بد ترجمه کرده اما در واقع سهیل سمی به خوبی کارش رو انجام داده و این اعتراض ها به خاطر این هست که مخاطبان با قلم بکت سازگار و یا آشنا نیستن. چرا که خود بکت این رمان فوق العاده رو به نحوی نوشتن که خوندنش مشکل باشه و مترجم در این زمینه کاری نمیتونه بکنه.
