گوشیم رو از توی جیبم دراوردم و اینبار قبل از اینکه بشینیم روی نیمکت ازش عکس گرفتم. می‌دونستم که این نیمکت ها باز قراره خاطره بشه. گیج شده بود و قیافه "چرا داری این کارو می‌کنی" به خودش گرفت. جدی، چی شد که اینطوری شد؟
انگار یه چیزی ته ذهنم می‌دونه نیمکت ها محل تموم کردن هستم و نه شروع کردن. شروع ها زیر پل بود از کف زمین بوده، از چمن بوده ولی هیچوقت از نیمکت نبوده!
به عنوان یه دانشجو معماری می‌تونم گلایه کنم و بگم " فضاهای شهری نیمکت دار" طوری طراحی شدن که ما رو به سمت پایان دادن هدایت کنن!
ولی خب می‌دونیم که این صرفا یه نان سنسه!
شاید مشکل از منه که از همون شروع، تمایل به تموم کردن دارم و نیمکت صرفا دم دست ترین جاعه برای این کار.
هرچی که هست نیمکت ها تا الان بیشتر از آدما برای من خاطره ساختن
