بوق بوق - بوق بوق - سلام محمد کجایی؟
-تهرانم، شرکت یکی از دوستام
- عه خب منم تهرانم،آدرس بده بیام ببینمت دلم تنگ شده برات...
محمد رضا مختاری از دوستای دانشگاهم که آشنا شدنمون ماجرای عجیبی داره، اون روز خیلی دوست داشتم محمد رو ببینم، هر جوری بود خودمو بهش رسوندم، یه ساختمون نسبتا بلند بود، رفتم داخل، آدمای مختلفی رو دیدم که مشغول به کار بودن و با همه سلام و علیک کردم، محمد رو دیدم، خلاصه بازم سلام و علیک و اینا.
من فقط رفته بودم با دوستم سلام علیک کنم، ولی...
با یکی از پیگیر ترین افراد زندگیم آشنا شدم، صادق آرامی، آشنایی من با صادق برمیگشت به همایش استارتاپی که اونجا به عنوان co-founder صحبت کرده بود و منم یه سلامی باهاش کرده بودم، اونجا بود که دوباره همدیگه رو دیدیم، شروع کرد به سوال پرسیدن از کارایی که تو دانشگاه کردم، منم تجربه زیادی تو دانشگاه داشتم یکم بهش گفتم، بهم گفت لپ تاپ باهات هست که کاراتو بهم نشون بدی؟ منم لپ تاپمو از تو کولم در اوردم و گفتم باشه، بهش نشون دادم، همون موقع بود که منو برد تو اتاق مدیر عامل و...
سال های دانشگاه بدون هیچ توقع و دستمزدی تا تونستم کارکردم، از طراحی پوستر بگیر تا گردوندن پیج های دانشگاه و کلی کار دیگه، فقط دوست داشتم یاد بگیرم و مهارت کسب کنم، اصلا تو فکر استخدام نبودم، ولی بعد از چند سال کار و تجربه تو دانشگاه، زمانی که فکرشو نمیکردم. اگه تلاش های اون دوران نبود هیچ وقت سلام و علیک اون روز به یکی از بهترین فرصت های زندگیم برای پیشرفت تبدیل نمیشد.
بعد از اون سلام و علیک وارد تیم جاده شدم، و فرصت های رشد خیلی زیاد پیدا کردم، از کار کردن همراه این تیم به شدت لذت می‌برم. در مورد جاده بعدا مفصل میگم، فقط هدفم این بود که بگم هر چقدر می‌تونید تلاش کنید، شده حتی رایگان کار کنید، یه جایی خدا یه دری رو براتون باز میکنه و جوری که فکرشو نمیکنید شرایط پیشرفت براتون مهیا میشه...
