
از دست دادن یک دوست به علت خودکشی، تجربهای عمیقاً غمانگیز است؛ علیالخصوص در سالهای دانشگاهی.
دانشگاهها پس از خودکشی در آن محوطه، حمایت و کمکرسانی بیشتری ارائه میدهند.
اگر دانشجویی پس از خودکشی دوستی به کمک فوری نیاز داشته باشد، دانشگاهها خدمات بحرانی دارند.
والدین میتوانند منبع حمایتی حیاتی در فرآیند سوگواری هنگام از میان رفتن دوستی از دنیا باشند.
دخترتان با چشمانی آغشته به اشک با شما تماس میگیرد...
«نامزد سابقم خودکشی کرد. دوستم که در همان دانشگاه درس میخواند، به من خبر داد. وقتی که ماه پیش با او بههم زدم، میدانستم که افسرده بود؛ اما هرگز نگفت که میخواهد خودکشی کند. تحت معالجهی روانپزشک بود و میگفت که دارد بهتر میشود. اگر جدایی جرقهی این کار را زده باشد، چی؟ احساس میکنم که تقصیر من است.»
در طول سی سال ارائهی مراقبت روانپزشکی به دانشجویان دانشگاهی، شاهد رنج بسیاری از دانشجویان برای از دست دادن دوستی به دلیل خودکشی بودهام. داستان این دختر به نحو ویژهتری چالشبرانگیز بود؛ چراکه خودکشی اندکی پس از جدایی رخ داد.

متأسفانه، نرخ خودکشی میان جوانان در دو دههی اخیر افزایش یافتهاست. تا سال ۲۰۲۳، نرخ خودکشی برای افراد ۱۵ تا ۲۴ ساله، ۱۳٬۵ در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر در سال بودهاست. به طور متوسط، ۱۳۵ نفر از خودکشی یک فرد تحت تأثیر عاطفی قرار میگیرند. این ۱۳۵ نفر میتواند خانواده، دوستان نزدیک، خویشاوندان و افرادی را شامل شود که در مقطعی با این شخص آشنا بودهاند. سطح تأثیر بستگی به میزان نزدیکی به آن فرد دارد.

پس از خودکشی یک دوست، دانشجویان وارد فرآیند سوگواری میشوند و شاید احساس گناه کنند؛ هممانند آنچه دختری که ماجرایش روایت شد، تجربه کرد. گاهی دانشجویان پس از این رویداد، به افسردگی یا اضطراب دچار میشوند. درحالیکه کسانی که به خودکشی فکر میکنند، خود را بار روی دوش دیگران میدانند، افسردگی اغلب تواناییشان را برای درک اهمیت حضورشان در زندگی دیگران و درد عدم آن پنهان میسازد.
در واقع، این رویداد غمانگیز چندین تأثیر عاطفی دارد. در محیط دانشگاهی، هنگامی که دانشجویی به خودکشی روی میآورد، خطر «سرایت» وجود دارد؛ یعنی نرخ خودکشیها افزایش مییابند؛ زیرا کسی که در آستانهی خودکشی است، بیشتر آماده عمل میشود.
دانشگاهها در پی این رویداد، برنامههایی برای حمایت از دانشجویان تدارک دیدهاند؛ از جمله ارائه خدمات مشاورهای گستردهتر و آموزش چگونگی درخواست یاری از آنان. حتی در سطح جامعه، خودکشی چهرهای شناختهشده میتواند به افزایش موقت نرخ خودکشی بیانجامد. کسانی که پیوند نزدیکتری با فرد خودکشیکننده دارند، خود با افکار خودکشی دست به گریبان میشوند.
دریافت کمک فوری، از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. اکثر دانشگاهها کادر مدیریت بحران ویژهای دارند و شمارهی خط کمک به افراد دارای افکار خودکشی نیز گزینهای شایسته برای تماس به شمار میرود.
دانشجویان معمولاً میتوانند در لحظات بحرانی با مشاوران دانشگاه دیدار کنند. این دانشجویان نیازمند همکاری نزدیک با درمانگر - و گاه روانپزشک - هستند.
در ادامه، گامهایی را برایتان گردآوردهایم که در صورت آگاهی از خودکشی دوست یا همکلاسی فرزندتان، شایسته است بردارید:
از فرزندتان در مورد احساسش پس از این مرگ و اینکه آیا میخواهد در مورد آن صحبت کند، بپرسید.
بیش از حد معمول با او در تماس باشید.
فرزندتان را تشویق کنید تا اگر با ناخوشاحوالی دستوپنجه نرم میکند، با درمانگر دانشگاهی یا عادی مشورت کند. گروههای حمایتی نیز در دسترس هستند که وی میتواند از طریق انجمن پیشگیری از خودکشی به آنها بپیوندد.
نسبت به هر دگرگونی در خلقوخوی یا عملکرد تحصیلی او هوشیار باشید. دوستان، گاهی در نخستین لحظات واکنشی فوری از خود نشان نمیدهند؛ چراکه غرق در امور درسیاند. با این حال، اندوهشان با گذر زمان آشکار میشود.
اگر احساس مسئولیت یا گناه داشت، به او یادآوری کنید که خودکشی رفتاری پیچیده و پاسخی به رنجی جانکاه است. شاید هرگز دلیل دقیق این رفتار را درنیابیم. در حقیقت، ۴۴ درصد از اقدامات به خودکشی، تصمیماتی ناگهانی و لحظهایاند.
هرگاه روایت بیماران را از فقدان دوستی به سبب خودکشی را میشنوم، دلم برای رنج آنان و یاری که از دست دادهاند، به درد میآید.
همواره میگویم ای کاش کسانی که به پایان دادن به زندگی خویش روی آوردند، میدانستند درد، گذراست و روزی فرو مینشیند.
بیشتر کسانی که به خودکشی مبادرت ورزیده و جان سالم به در بردهاند، دیگر به چنین مرگی نمیاندیشند؛ به بیان دیگر، زیستن را برمیگزینند.
حتی در صورت آنکه با افسردگی مزمنی دستوپنجه کنند، درمانها و راهکارهای دارویی جدیدی برای یاریرسانی در دسترس است.
متخصصان سلامت روان و والدین میتوانند به دانشجویان یاری برسانند تا با این رویدادهای دلخراش کنار آیند و بر آنان غلبه کنند که در روزهای سخت، سلامت روان خود را بازیابند.
بازگردانی مقالهی مارسیا موریس در Psychology Today