در محیط کار خیلی اینو شنیدیم که صبر کنیم تا کارمون جای خودمون صحبت کنه، یا بذاریم زمان بگذره تا در عمل نشون بدیم چند مَرده حلّاجیم!
موردی که مدتی پیش باهاش مواجه بودم، به قبل از این جمله برمی‌گرده؛ این جمله که: «بذار عملکردتو ببینن، ادعا کافی نیست».
منظور من از قبلش چیه؟ قبلش یعنی با سازمانی سروکار داشته باشی که فرهنگ سازمانی مشخصی داره، سلیقه و نظر شخصی خیلی کمرنگه و برای هر مسئله‌ای یه راه حل مدون تعریف شده تا از هرج و مرج جلوگیری بشه.
این‌طوریه که افراد سازمان نمی‌تونن طبق سلیقۀ شخصی‌شون فعالیتی بکنن که به‌طور مستقیم روی سرنوشت سازمان تاثیر می‌ذاره.
می‌دونید از چی دارم حرف می‌زنم؟ از هزینه‌های ناپیدا و تحمیلی ناشی از اعمال سلیقۀ نیروهای کار صحبت می‌کنم. نیروی کار ممکنه یه کارمند ساده باشه، مدیر میانی یا ارشد باشه و حتی ممکنه نقش کلیدی یا پررنگ‌تری توی سازمان داشته باشه.
من با موارد متعددی سروکار داشتم و تاثیرات منفی اعمال سلیقۀ شخصی، نبود بخش منابع انسانی و مهمتر از همه، نبود فرهنگ سازمانی رو از نزدیک تجربه کردم.
بنابراین؛ نظر شخصی من اینه که «صبر کنی تا عملکردتو ببینن» همیشه و همه‌جا جواب نمیده؛ گاهی باید بزنی زیرِ میز! ??
