میخوام شروع کنم بنویسم
ولی میترسم کسی نخونه، یا اگرم خوند دیگه خوشش نیاد و نوشته های بعدیمو نخونه.
آخه میدونی برای دل خودم که نمینویسم، برای این مینویسم چون اون عدد آبی رنگ کنار زنگوله بهم دوپامین تزریق می‌کنه. (البته بجز پیامای خود ویرگول)
بعد این عدد ویرگول یه فرقی با عدادای سوشالای دیگه داره اونم اینه که این کاربرها اهل خوانند پس احتمال میدم کمتر بی تربیتن، با شخصیت ترن، منطقی ترن، باهوش ترن و از همه مهم تر تنها ترن.
یعنی از این دسته آدما کمتر پیدا میشه و هرچی اون عدد بیشتر باشه اون دوپامین بیشتر ارزش داره.
همیشه یه مشکلیو واسه کسی تعریف میکنم آخرش معمولا بهم می‌گن فک نکن تو تنها کسی هستی که این مشکلو داری. بله میدونم آدمای دیگه‌ای هم هستن که این مشکلو دارن ولی خب اونا هم تنهان و من حس میکنم افرادی که تو ویرگول هستن خاص و تنهان.
و ما تنها ها اینجا می‌تونیم دور هم باشیم و کلی تنها باشیم.
مثل زمانی که لیبیدو بود، یادم بندازین از لیبیدو و لیبیدویستا براتون تعریف کنم.
