ما آدما خیلی چیزارو نمیدونیم؛ ولی اینو میدونیم که خوبی کردن و خوب بودن برامون ارزشه و فطرتا خیلی کارا خوبن.
اگه انسان همون کارهایی هم که میدونه بهشون عمل کنه، خدا رازهایی رو هم که نمیدونه یادش میده!
ما آدما همیشه دنبال اینیم که لقمه رو دور سر خودمون بچرخونیم و به جای اینکه برای حل مشکلاتمون از خالق کمک بگیریم سعی می‌کنیم خودمون حل کنیم.
وقتی آدم متکی به خودش باشه چون تجربه‌ای نداره تصمیمای درستی نمیگیره و برای اینکه بتونه قاطعانه تصمیم بگیره مجبوره که تجربه کسب کنه و بارها شکست بخوره تا به این نتیجه برسه که چه انتخابی داشته باشه.
درصورتی که اگر موحدانه زندگی کنه و بابت کوچیک‌ترین مسائل هم با خدای خودش راز و نیاز کنه، خدا حکمت رو در قلبش تعبیه میکنه.
تو دنیای مدرن برای دستیابی به علم، میلیاردها موجود زجر کشیدن و از بین رفتن تا انسان بخواد کشفی داشته باشه؛ درصورتی که یک راه میانبر وجود داشت و داره؛ ولی تا زمانی که انسان بخواد خودش مسائل رو حل کنه باید بارها شکست بخوره.
راه میانبر مسیریه که لقمه مستقیم وارد دهان میشه و چشمه حکمت در قلوب همه‌ی آدما جوشش پیدا میکنه.
حکمت زمانی در قلوب جاری میشه که انسان مومن باشه؛ مومن به این معنا که آروم باشه و امنیت رو در آغوش خدا پیدا کنه.
حکمت هدیه‌ی خدا به کسایی هست که به علم خدا باور دارن و یقینا اعتقاد دارن که همه‌ی علوم و حکمت‌ها دست خداست و برای دستیابی به اون از خودش طلب کردند.
انسان وقتی حکیم بشه، عمیق میشه و هر رویدادی در زندگیش تصادفی نخواهد بود و اون اتفاق رو آیه‌ای از طرف خدا میبینه.
انسان با دید آیت‌بین حتی از مشکلات رنج‌آور هم رنج زیادی نمی‌بره؛ بلکه سعی میکنه در پس هر اتفاقی، حکمت و سخن خدارو بشنوه تا در مسیر رشد متوقف نشه.
فرض کنید که اگه همه‌ی آدما این دید رو داشته باشن و زندگیش کنن، چه جامعه آرمانی شکل می‌گیره و درواقع زندگی روی زمین مثل زندگی توی بهشت میشه...! اما زمین جایی برای بهشتی شدن نداره و محل ابتلا و امتحان ماست و خدا دست شیطون رو روی زمین باز گذاشته تا پازلی باشه برای رشد ما...
اینکه ما خدارو فراموش می‌کنیم به‌خاطر خاصیت دنیای مادیه و این کار شیطونه. اون تمام تلاشش رو میکنه مارو ناامید کنه و منیّت رو در نفس ما چاق کنه.
این دو تفکر راکد مانع رشد و حرکت و علم‌اندوزی ما میشه. ما برای طی مسیر رشد انسانیمون در ابتدا باید پاک بشیم؛ پاک از هر گناه و تاریکی که قلب‌مارو احاطه کرده باشه.
پاک‌کردن قلب با روشایی که خود خدا با واسطه یا بی‌واسطه به ما در قرآن فرموده، روش درست و معتبریه.
ما به علم الهی احتیاج داریم...
و جز از خزائن غیبی الهی، که با واسطه‌ها خدا اون رو بدست ما داده و میده
علم رو بدست نمیاریم...!
پ.نوشت:
این تجربه‌ی من از نگاه آیت‌بین و حکیمانه نسبت به مسائل زندگی، گردآوری شده از مباحث استادای مختلفی هست که من جلساتشون، کتاباشون و گفته‌هاشون رو گوش دادم و خوندم.
رزق معنویم رو مدیون استادای خوبم هستم🌹
