شانه های تو
همچو صخره هایی سخت و پر غرور می ماند
که هیچ طوفان امواج خروشانی آن را در هم نشکسته...
امواج خروشان گیسوان من چه زیرکانه در عمق فراز و نشیب و روزنه های این صخره سرسخت فرو می رود,
که از تلاقی این هنرنمایی, آبشاری از نور را در این صخره های سخت , متجلی می سازد...
شانه های تو همچو حصارهای قلعه ای عظیم می ماند, که هیچ روزنه ای برای ورود بیگانه ای به قلب این قلعه پا برجای, نگذاشته است ...
پرستوی مهاجر قلب من, چه بی مهابا از فراز حصار ها عبور کرده و تحفه ای گران بها از جنس عشق را با خود به قلب فرمانروایی مقتدر , به ارمغان آورده است ...
