دقیقا نمیدانم چطور محتویات ذهنم را روی کیبرد خالی کنم، یعنی همه اش را که نمیتوانم بنویسیم ولی دوست دارم چنگی به ذهنم بزنم و هرچه شد بنویسم.
اینطوری شروع کنم که راستش همه آدمها مثل هم نیستند،به راحتی نمک میخورند و نمکدان میشکنند. آدمها زود یادشان میرود که بودند و که شدند . آدمها دست آدمهایی که دستگیرشان شدند را یادشان میرود.خصلت آدمی همین است انگاری.
توی زندگی ام با آدمهای مختلفی سر و کار داشته ام، صداقت اصل مُرده بین روابط است. آدمها راحت دروغ میگویند. آدمها راحت با دیگران بازی میکنند. گاهی ازین که حد و مرز داری تعجب میکنند. گاهی ازینکه حاضر نیستی حق را ناحق کنی عصبانی میشوند!
انتظار شرافت و صداقت داشتن از همه آدمها هم انتظار نابجایی هست. دیگر میدانم خیلی از آدمها در زندگی شان هیچ وقت منافع دیگران را در نظر نمیگیرند. اصولا دیگران فقط تا وقتی خوب هستند که در خدمت منافع آن حضرات باشند.
تنها چیزی که میدانم حقیقت محض است و همه اش صداقت است ارتباطم با تو است. حرف حتی اگر تلخ هم باشد آخر به تو میگویم و نمیزارم در دلم غمباد شود. ولی جز ارتباطم با تو به هر جا نگاه میکنم سایه شامورتی بازی و پاچه خواری و بادمجان دور قاب چینی را میبینم.
آدم ازین همه تزویر و ریا آدم خسته میشود. کلافه میشود ولی مجبور است. گاهی اوقات مجبور است کارهایی بکند که مطابق میلش نیست ولی مصلحت است. زندگی بازی عجیبی است، هر بار می آیی با گامهایش همقدم شوی و با آن برقصی، سیلی واقعیت به صورتت میخورد و یادت می آید خود زندگی اصل و اساسش بر رنج دائم استوار است. خود زندگی مهد آسیب ها و نامردی ها است. ازین آوردگاه ظالم امید خیری نیست. باید با آن ساخت. صادقانه فکر کردن به این موضوعات درد دارد، روحم را به ضّجه زدن وادار میکند ولی چه کنم که همه اش جزیی از واقعیت است. حرف نزده زیاد است ولی فکر کنم باید سخن کوتاه کنم. حداقل حالا دلم آرامتر شد. هرچه باداباد
امروز بحمدالله از دی بترست این دل
امروز در این سودا رنگی دگرست این دل
در زیر درخت گل دی باده همیخورد او
از خوردن آن باده زیر و زبرست این دل
از بس که نی عشقت نالید در این پرده
از ذوق نی عشقت همچون شکرست این دل
