باد صباست که بر در میزد، نسیمی آورده است پر از عطر گیسوانت، پر از لطافت وجود مهربانت. آخ که چقدر دلم برای هوایت تنگ شده بود، این نسیم پاداش همه صبرکردن ها و نیم شب ناله کردن هایم هم که باشد بدان راضی ام. آخر دلی که تنگ میشود، مگر دیگر فراخ خواهد شد، دلی که تنگ شد تا ابد تنگ میماند. تا ابد حتی اگر یارت در آغوشت هم باشد باز هم رهایی ازین تنگی دل نیست.
آدمیزاد موجود عجیبی است، به وقت فراق حس میکند قدر وصال را نداسته است و وقت وصل هم همیشه آنقدر تنگ است که چشم بر هم میزنی تمام میشود.
و ای کاش دلتنگی را علاجی بود، علاج دلتنگی وصال نیست که در وصال مدام ترس فراق است. علاج دلتنگی به گمانم فقط این است که یار را همیشه در قلبت سفت و محکم داشته باشی، هر کرشمه اش، هر نگاهش، هر لحظه بودنهایش را ثبت و ضبط کنی، آنقدر که حتی وقتی در حضورت نیست هم حسش کنی. و من حس میکنم همیشه حست میکنم، حس میکنم هرجایی که باشی سیمهایمان به هم وصل است. حتی وقتی نیستی هم حضورت را حس میکنم. و خودم را خوش اقبال میدانم که اینچنین در قلبم لانه کرده ای. که این چنین مزه یک عشق را در کامم شیرین کرده ای. که اینچنین حتی به وقت فراق هم تو را در حضور خودم دارم.
ای امان از بخت بلند، ای امان از آدمیزاد! قدر هیچ چیز را نمیداند. به وقت دلتنگی راه را نظاره کردن و منتظر تو بودن هم مزه ای دارد، لحظه ها را شمردن برای دیدنت، ستاره ها را شمردن برای تحمل دوری ات، بر در و دیوار کوفتن از غم نداشتنت، فکر نبود خود کردن به وقت غمت. همه را تجربه کرده ام. همیشه فکر میکنم ازین عاشق تر دیگر نمیتوانم باشم ولی صبح روز بعد حس میکنم امروز از دیروز بیشتر دوستت دارم و امروز از دیروز بیشتر دلم هوایت را کرده است.
آی عشق! آنقدر عاشقی میکنم که تو هم از رو بروی! حالا ببین.
گر خون من و جمله عالم تو بریزی
اقرار بیاریم که جرم از طرف ماست
تسلیم تو سعدی نتواند که نباشد
گر سر بنهد ور ننهد دست تو بالاست
