عشق مادرانه یعنی براورده کردن تمام نیاز های فرزند بدون قید و شرط و آماده کردن فرزند برای جدایی و داشتن زندگی مستقل
عشق مادرانه بر خلاف عشق زن و مرد یک عشق نابرابر هست چون کودک نیاز داره و مادر باید براورده کنه.
خیلی از مادران بچشون رو فقط تا زمانی که بچه هست دوست دارند و بهش عشق می ورزن، این موضوع به دلیله قدرت طلبی و تمایل به مالکیت مادر هست.
انسان همیشه میل به برتری و بالاتر بودن داره و دوست نداره راضی بشه از جایگاهش، همیشه در تلاشه که بره بالاتر و بچه دار شدن یک موضوعی طبیعی برای ارضای قدرت طلبی و میل به مالکیت یک زن هست.
یعنی چون یک زن میخواد جایگاهش از مخلوق تبدیل بشه به خالق و یک موجودی رو داشته باشه که مال اون باشه و بتونه اراده اش رو تحمیل بکنه بچه دار میشه و به طور غریزی بچش رو دوست داره و همیشه ازش مراقبت میکنه چون حس میکنه بچش مال اونه و یه تیکه از وجودشه.(مکانیسم فرگشت برای بقای گونه)
اما چیزی که عشق مادرانه رو قشنگ و ارزشمند میکنه اینه که مادر بتونه در یک جایی به این غریزش یعنی احساس مالکیت و قدرت طلبی، نه بگه و بچش رو جوری تربیت کنه که یک روزی بتونه ازش جدا شه و زندگی مستقل داشته باشه.
مادر نه تنها باید این جدایی رو تحمل کنه بلکه باید همیشه آرزوی موفقیت و زندگی بهتر رو برای بچش داشته باشه و توقع هیچ لطف و محبتی از بچش نداشته باشه.
بله، به همین دلیل هست که عشق مادرانه ارزشمند و قابل ستایشه که درصد بسیار ناچیزی از مادران اینطور هستند و شاید بشه ادعا کرد که در ایران عشق مادرانه ای وجود نداره.
قطعا عبارات زیر رو شنیدید:
بچه اوردیم که عصای دستمون بشه
بچه اوردیم حوصلمون سر نره
و ...
یه جورایی بچه میارن که یک روزی تبدیل به ابزاری بشه برای کمک به اونها !!!
نظر شما چیه؟
