زندگی خیلی بیشتر از آنچه که تجربه می‌کنیم و از فکر‌مان می‌گذرد بالا و پایین دارد. هر چقدر که تلاش کنیم کافی باشیم باز کم می‌آوریم و این قائده برای تمام انسانها یکسان عمل می‌کند.
تمام چیزی که سریال this is us می‌خواهد بگوید همین است. اینکه ما انسانها در هر نقشی با تمام خوب بودن‌مان کافی نیستیم و در این کم بودن با هم یکسانیم! اگر مادرم در نقش یک والد به آن خوبی که در ذهن من است عمل نمی‌کند من هم در نقش فرزند به آن خوبی که در ذهن او هست عمل نمی‌کنم پس اگر چیزی بیشتر از توان همدیگر طلب کنیم (آنچه در ذهن‌مان است که ربطی به واقعیت‌مان ندارد) منجر به فرسودگی‌مان می‌شود.
چاره این است که بپذیریم ما با تمام تلاش‌های‌مان همین هستیم و نمی‌توانیم چیزی بیشتر باشیم پس دیگر به نقشی که ما را بهم وصل می‌کند اهمیت نمی‌دهیم چرا که به اصالت وجود یکدیگر ایمان داریم.
