موتور احمقانه‌ی پیشرفت

-اینستا را که باز می‌کنی یا کسی لحاف و تشکش را در باشگاه پهن کرده و گویی در باشگاه بدن سازی می زیَد.گاه کسی را می‌بینی که در سطلِ آب منفی ۱ درجه غوطه ور است و صاف به دوربین زل زده است.یا اینکه همه کسب و کار موفقی دارند یا در رشته‌ی خودمان همه ۲۴ی در حال مطالعه و تولید پورپوزال و مقاله نویسی اند.
انگار همه به ربات های موفقیت بدل شده‌اند و من،تنها انسانی ‌ام که هنوز در روز وقت هایی برایم پیدا می‌شود که حتی خوصله‌ی خودم،رشته‌ام،کارهای انباشته‌ام،بازگشت به دانشگاهم و... را ندارم.به نظرم انسان موفق وقتش را صرف ریلز درست کردن از موفقیتش نمی‌کند.نمی‌دانم.شاید بخاطر اینکه آن ها ماشین موفقیت اند نه آدم!و از الگوریتم اینستا+آهنگ ترند استفاده می‌کنند!
این شده که ساعت هایی را که مثل یک انسان عادی بیکار هستم را بدون عذاب وجدان نمی‌توانم بگذرانم.حس می‌کنم همه درحال پیشرفت اند و من جا مانده‌ام.
نمی‌دانم.سردرد گرفتم.هذیان می‌گویم.
۱بامداد۲۱ فروردین.