بیرون از خانه

یادداشت روزانه-2

شما هم وقتی بیرون از خانه، پیش مردم یا در جمعی نه چندان آشنا، حرفی می زنید یا کاری، مثل لبخند زدن، مثل چند ثانیه بیشتر به کسی نگاه کردن و... انجام می دهید، بعدا دچار عذاب وجدان می شوید؟؟ و یا ذهنتان خیلی درگیر آن شخص، فکری که درباره شما می کند و رفتار خودتان می شود؟

شما را نمی دانم، اما من هر بار که از خانه بیرون می آیم، برای پیاده روی یا برای خرید از سوپر مارکت، علاوه بر اینکه می خواهم به کله ام بادی بخورد و کمی از آن حال و هوای توی خانه بودن بیرون بیایم و به خودم تلقین کنم که کرونا همچین هم که میگویند بد نیست، برای دیدن مردم هم بیرون می آیم. مگر می شود بدون مردم زندگی کرد؟! بهترین دوستان ما، همکاران ما در سر کار، اعضای خانواده مان و همه و همه جزویی از این مردم هستند.

حالا نه اینکه فکر کنید از لحظه ای که از در بیرون می آیم مشغول شماره دادن و گرفتن آیدی اینستاگرام این و آن هستم وبا هر رهگذری ساعت ها درباره اینکه ماشن ظرفشویی مان ظرف ها را خوب نمی شوید و از بس پسر تازه متولد شده همسایه پایینی مان صدا می کند شب ها نمی توانیم بخوابیم، صحبت می کنم. نه!

من فقط دوست دارم از خانه که بیرون می آیم در آسانسور تنهایی تا پایین نروم و یک همسایه با من سوار شود. به من سلام بلندی بدهد و از من بپرسد:" شما شارژتون رو دادید؟" و خودش بدون آنکه منتظر جواب من باشد بگوید :"ما هی یادمون میره " و من بی دلیل بخندم... دوست دارم در را برای خانمی که از خرید برگشته و دستش پر از کیسه های خرید است نگه دارم... یا برای راننده ماشین هایی که ترمز می زنند تا من از خیابان رد شوم دست بلند کنم... دوست دارم برای بچه ها دست تکان بدهم، بخصوص برای پسر بچه هایی با موهای فر... دوست دارم با گربه تپل و کثیف کوچه مان حرف بزنم و حواسم باشد کسی این مکالمه را نبیند...بعد بی هیچ اتفاق عجیبی خانه بیایم. بی هیچ اتفاق عجیبی ولی با یک بغل حال خوب...

اما گاهی عذاب وجدان میگیرم... گاهی وقت ها گم می کنم که به چه کسی باید لبخند بزنم و نگاهم را از چه کسی باید بدزدم... گاهی وقت ها نمی دانم کدام جمله را باید تایید کنم و در مقابل کدام حرف بایستم...

قبلا ها فکر می کردم بیست سالم که شود دیگر از ارتباطات اجتمعی همه چیز را می دانم و دیگر با همه خیلی راحت ارتباط می گیرم، نمی دانستم این تازه شروع چالش های بزرگ است..