نوشتن به خودیِ خود کنش [عمل] است. فردی که سواد نوشتن داشته باشد می‌تواند بنویسد. سواد خواندن و نوشتن حق شهروندی است و از وظایف اصلی و بدیهیِ نظام‌های آموزشی محسوب می‌شود. بنابراین، به شرط داشتن سواد خواندن و نوشتن، ما همه نویسنده‌ایم!
فضای مجازی امکان نوشتن را برای همه را فراهم کرده است؛ فرصت بروز و خلق. قبل از آن افراد به جایی برای نوشتن و انتشار دسترسی نداشته‌اند؛ به وسعت و سرعتی که در حال حاضر فضای مجازی در اختیار کاربران قرار می‌دهد. از بُعد جنسیت، زنان نسبت به مردان دسترسی کمتری به همان امکانات محدود و کُند و کاغذی برای نوشتن و نشر آن داشته‌اند. اگرچه زنانی بوده‌اند که در موضوعات مختلف کتاب نوشته‌اند، داستان‌هایشان را در مجله‌ها چاپ کرده‌اند و به‌عنوان نویسنده شناخته می‌شوند، تعداد زنان نویسنده و آثار منتشر شده‌ی آنان نسبت به مردان نشان می‌دهد این امکان برای همه‌ی زنان مهیا نبوده است؛ یا شرایط و امکانات برای زنان سخت‌تر، دورتر و ناهموارتر بوده است.
با امکانات فضای مجازی زنان باسواد جا و فضای بسیاری برای نوشتن دارند. می‌توانند خاطره‌نویسی کنند، روزمره‌نویسی کنند، تجربه‌نویسی کنند، دانسته‌هایشان را بنویسند، درباره‌ی عکس‌هایشان بنویسند، جیک‌جیک کنند، کوتاه بنویسند، بلند بنویسد. و آن را با یک دکمه به فاصله‌ی چند ثانیه منتشر کنند و با افراد بسیاری به اشتراک بگذارند. بنابراین، زنان بسیاری فرصت بیشتری برای بروز و ساختن معنا از نظرگاه خود پیدا کرده‌اند. و سهم زنان در نوشتن و انتشار در حال بیشتر شدن است.
