این روزا همه ش یاد فیلم" مادر " ساخته ی زنده یاد "علی حاتمی"،می افتم.
مادری که در اواخر عمرش ،بچه های خود (تنی و ناتنی) را دور هم جمع کرد.
بچه ها، هر کدام دارای سلیقه و نگرش فکری متفاوت بودند!
مادر ،با بزرگمنشی و رفتار درست و صبوری و اخلاق نکو،با هر کدام از بچه ها ،به روشی رفتار میکرد که توانست همه را به نوعی راضی نگه دارد!
مادری که اولا روی فرزندانش ،تک به تک ،شناخت کامل داشت و قلق هر کدامشان را می دانست و به گونه ای رفتار می کرد که هم به شان و شخصیت آنها توهین نمی کرد و هم آنها احترام مادر را نگاه می داشتند.
ارتباط و احترام دو سویه و زیبایی شکل گرفته بود.
امروز چقدر ما احتیاج داریم که کسی مثل "مادر" پیدا شود و حرف بچه هایش را بشنود .خواسته های همه متفاوت است.با شگردِ مادرانه اش ،بتواند رضایت حداکثری فرزندانش را فراهم کند.احترام و عزت همه حفظ شود.
مادری که با سعه ی صدر ،رفتار و گفتار درست اجازه ندهد که حرمت فرزندانش شکسته شود.
مادری که حتی در برابر فرزند سرکشِ خود ،کرداری شایسته به کار گیرد.
ما همه به این آب و خاک تعلق داریم .ریشه در این خاک داریم .شایسته نیست رفتاری بروز دهیم که بعدا پشیمان شویم.
