#اتاقک آبی
گاهی فکر میکنم آدمهایی که در اتاقک آبی زندگی میکنند، دراجتماعی از جنس خودشان نفس می کشند،بیخیال و بی روح ترین آدمهای روی زمینن که یک روزی باخیال ترین آدم ها بودند!!! آنها در آن چهار دیواری فقط به یک نقطه خیره میشوند و گاهی لبخند میزنند، میخندند، قاه قاه خندشان بلند می شود و یا آنقدرمیخندند تا اشک از چشمانشان بر روی گونه های استخوانی اشان سرازیر شود، بدون توجه به هیچ غمی ، هیچ غصه ای ، بی آن که نگران وقت ازدست رفته اشان باشند، نگران فردایشان که چه میشود ،نگران قضاوت شدن از سوی دیگران ، نگران بی پولی ، گرانی ، همسر فرزندووو.... گویی در یک دنیای دیگرند و هیچ چیز درد آور این دنیا برایشان مهم نیست !نمیدانم شاید هم تمام این فکرها و نگرانی ها و آدمهای این دنیا باعث شده است که به بی خیال ترین آدمها تبدیل شوند و دریک مکان که نامش "تیمارستان" است تبعیدشان کنند :(گاهی دلم میخواهد تبدیل به چنین آدمهایی شوم و به چنین مکانهایی تبعید شوم! گاهی باید دیوانه شد تا درد آور ترین غمها هم تاثیری بر رویت نگذارند...
