نامه ای به خود

خود عزیزم!

آرزوهای بزرگی داشته باش و هراسان نشو

از میان سنگلاخ ها زیباترین گیاهان میرویند

چرا از قامت زیبای سرو غمگین میشوی؟ چرا پیچ و تاب های نیلوفر تو را به حسرت وا میدارند؟

مسیر رشد تو با آنان یکی نیست!

به راهت ادامه بده و در حرکت باش

سرکوفت هایی که به خودت میزنی ،مرا مضطرب میکند

نباید بذر خشونت در جسم و روحت بکاری!

این صداهای قیاس گر و منتقد خاموش نخواهند شد،تو باید روانت را قوی کنی.

خودت هم میدانی که با حرکت و استوار بودن ،قوی میشوی.

من تو را از گذشته ای تماشا خواهم کرد که اشک هایت سد چشمانت شده بودند و تو را در میان سنگ ها و دشواری ها همچون الماسی خواهم یافت!