اهمیت بروز احساسات

زندگی پر از خوشی و ناخوشیه، گاه پر از لحظات خوب مثل روشنایی خورشید گاه پر از لحظات تلخ مثل تاریکی شب، البته آدم همونطوری که میتونه تو شب و روز زندگی و سر کنه تو روشنی و تاریکی سرنوشت هم میتونه قدم برداره، اما به این سادگی‌ها نیست‌.
لحظات تلخ و غمناک از فکر و دل انسان مثل یک شیطان حریص تغذیه میکنن، اما اتفاق‌های خوب برعکس به آدم روحیه،انگیزه، لبخند، دل روشن و مهم‌تر از همه‌چی امید میدن.

اگر احساساتمان را بروز ندهیم چه اتفاقی می‌افتد؟

نمی‌خوام زیاد وارد جزئیات بشم و طولانیش کنم، به طور خلاصه آدم نیاز داره غم‌هاشون حرف بزنه، اشک بریزه، عصبانی بشه، به آغوش کشیده بشه و در نهایت بروز بده، آدم نیاز داره شادی‌هاشو بخنده، فریاد بزنه، حرف بزنه، خوشی کنه، بغل کنه و در نهایت باز هم بروز بده.

اما اگه این کارارو نکنیم و همه این‌هارو تو دلمون تلنبار کنیم تبدیل میشه به ضعف، به‌ویژه غم‌ها که میشه ازشون یه دنیای تاریک و ترسناک ساخت که هر روز آدم و ضعیف‌تر می‌کنن.

غرور، خجالت، بی‌تفاوتی و خیلی چیزای دیگه که باعث بروز ندادن احساسات میشه یک اشتباه بزرگه.

اشتباهی که باعث زخمی شدن جسم و روح میشه، اگر احساساتمان را بروز ندهیم ویروس‌های جسمی و روانی به جانمان می‌افتند. ویروسی از جنس افسردگی، خشم، استرس، معده درد، سر درد، مشکلات پوستی و هزاران درد دیگر.