در ستایش دویدن

من خیلی زیاد میدوم.

تقریبا دویدن روتین زندگیم شده و

تبدیل به daily runner شدم.

از فواید پرشکی بسیار بسیار بسیار زیاد درمورد دویدن که بگذریم( چون این دیگه برای هیچکس پوشیده نیست)

نگاه آدما موقع دویدن برام جذابه.

اون چیزی که تو ذهنشون میگذره واقعا جذابه.

وقتی دارم از کنار چند نفر تو پیاده رو رد میشم، تو ۴ ثانیه اول میتونم متوجه بشم چی تو ذهنش میگذره.

طبق قانون زبان بدن که تو کتاب آلن پیز هم دربارش نوشته شده، وقتی آدما با موضوعی شوکه کننده روبه رو میشن تو ۴ ثانیه اول اون ری اکشنی که بدنشون پاسخ میده اون ذهنیت واقعیشونو نشون میده.

من وقتی دارم میدوم خیلی به چهره آدمهایی که از کنارشون رد میشم دقت میکنم،

ری اکتها برام جذابن.

بعضی ها با نگاهشون دارن میگن خوش به حالش، کاش منم میتونستم.

بعضی یه نیش خند ریز میاد تو صورتشون،(حالت تمسخر)

بعضی با نگاه توام با تعجب خیره میشن بهم.

بعضی با نگاه تحسین بر انگیز،

گاهی احساسشونو به زبان میارن با کلماتی مثل:

آفرییین، دمت گرمه پسر، خداقوت، ماشالله،

که البته همیشه هم مثبت نیست،

کلماتی هم بیان میشن همچون:

نرسیدی هنوز؟! چقدر وزن کم کردی؟ و امسالهم

دلیل نوشتن درباره این موضوع رو میخوام الان بیشتر توضیح بدم.

بعد از مدتی که گذشت موضوع جالبی ذهنم رو در گیر کرد.

ری اکشن های آدما، نسبت به سنشون، تیپشون، جنسیتشون، و حتی نسبت به آدمهای کنارشون متفاوته.

هرچی سن طرف بیشتر باشه، از دیدن من به وجد میاد وحتی به زبون میاره

کلی آدم سالخورده تو مسیر میبینم که با دیدن من میگه آفرییییین.

میدونی، این یه نکته ای رو به آدم گوش زد میکنه، هرچقدر سن آدم میره بالاتر قدر سلامتیتو بیشتر میدونی.

بیشتر این فکرها میاد سراغت که کاش به سلامتیم بیشتر توجه کرده بودم، کاش بیشتر ورزش کرده بودم.

من این موضوع رو تو چهره تک تک افرادی که از کنارشون رد میشم حس میکنم.

دوست من، از ورزش کردن قافل نشو، نگذار سنت بیشتر بشه و‌تازه به خودت بیای که واای چه بلایی سر بدنم اومده، چرا شادابی قبل روندارم!!

قدم های کوچک الان، و سبک‌زندگی الانت که سلامتیت در سالهای آینده رو مشخص میکنه