عشق پرواز میخواهد و انسان بال ندارد

آدم ها به یک عکس بیشتر عاشق میشوند، به یک صدا، به یک بو...

یک عکس ظرفیت بیشتری برای عشق پذیری دارد تا یک انسان. یک انسان ابدا نمی تواند عشق را تاب بیاورد.

میشود با یک عکس در خیال خود خندید، دیوانگی کرد، سفر رفت.

میشود در یک شب مهتابی دستان صاحب عکس را گرفت، و تا خود صبح با او قدم زد.

تو هم با آن عکس جور دیگری هستی، این آدم الانت نیستی، انگار دیوانه تری، مهربان تر، جسورتر، حتی پولدار تر.

میشود هر چیزی باشی، اصلا میتوانی شاعر بشوی، شعر بگویی

میشود با صاحب یک عکس به آینده رفت، به زمان پیریت، میشود هشت تا بچه را نشاند دورتا دور اتاق و برایشان قصه های اسرارآمیز گفت. میشود شکل و شمایل هر کدام را مجسم کرد.

میشود برای صاحب عکس در نیاوران خانه خرید.

با او در کوچه های ونیز قایق سواری کرد.

با او در رستوران های معلق دبی شام خورد.

صاحب یک عکس یا صدا هرگز جر و بحث نمیکند، داد نمیکشد، غر نمیزند، ناراحتت نمیکند.

یک عکس همیشه تو را درک میکند، همانگونه که تو میخواهی.

یک عکس هرگز شبیه یک انسان نیست، خاکی نیست، پر پرواز دارد، هر جا که خیالت پرواز کند به همراهت می آید. بی آنکه کم بیاورد، بی آنکه خسته شود.

عشق پرواز میخواهد و انسان بال ندارد.