سلام به{تنهایی} بهترین رفیق

چند سالی میشه که از نظر روابط اجتماعی در تنهایی به سر میبرم. از جایی شروع شد که خودمو گم کردم بین آدمایی که واسه بودنم ارزشی قائل نمیشدن.
وقتی رفتم دانشگاه بهتر تونسته بودم روی پای خودم وایسم.
تمام کارایی که دیگران با بودن رفقاشون انجام میدن مثل(خرید کردن، کافه رفتن، تفریح و...) من همه رو تنهایی انجام میدم، سالهاست... اتفاقا خیلی هم لذت میبرم، چون احتیاج نیست واسه خوب کردن حالم به بودن کسی متکی باشم.
وقتی تنهایی بهت سلام میکنه اوایل بودنش خیلی اذیتت میکنه، اما وقتی زمان میگذره و بیشتر میشناسیش اون وقته که میشه بهترین رفیقت.
میدونی!وقتی زمین میخوری، وقتی آسمون دلت ابریه، وقتی شبای زندگیت پر از پریشون حالیه و تو کسی رو نداری که باهاش حرف بزنی؛ مجبوری که دست خودتو بگیری زخمای خودتو پانسمان کنی، به حرفای خودت گوش کنی، شعرای خودتو بلند بلند واسه خودت بخونی و گاهی هم که کج رفتی یکی بزنی زیر گوش خودت.
میدونی! وقتی بتونی زخماتو تنهایی پانسمان کنی قوی میشی
دیگه مهم نیست کسی پشت هست یا نه.
اما
اما
اما آدم تنها، آدم قدرتمند و در عین حال ترسناکیه... چون، چون از رفتن آدما نمیترسه..

ی
9 آذر هزاروجدید