من نمی نویسم ، مینوازم

نوشتن مثل نوازندگیه ...

تو نواختن دستا ، انگشتا ، حس لامسه یا هر چی که اسمشو میزارید وارد عمل میشن و یه اثر هنری و خلق میکنن. و مخاطب، حس شنوایی روح شماست .... برای درک اون اثر هنری نیاز به دنبال کردن حرکات انگشتان شخص نوازنده ندارید کافیه چشماتونو ببندید و بزارید روحتون بشنوه و درک کنه و لمس کنه

ولی

تو خوندن نوشته نیازه چشماتونو در حد نیاز باز کنید هم چشم روح و هم جسم و بعد کلمه به کلمه ی نوشته شده توسط انگشتان هنرمند نویسنده رو ببلعید (البته باز هم نیاز به دنبال کردن حرکات دست نویسنده نیست )

بله هر کلمه ی که میخونید رو در هنری ترین حالت ممکن نواختم و تنها خودم شاهد صدای حروف بودم هر جمله رو با هر تعداد حروف در یک حالت تکراری و لذت بخش کنار هم چیدم ...

اون چیزی که با انگشتانم میفشارم تکراریست همیشه همان حروف و در همان جای همیشگی، ولی زمان تکرار مهم است ، آن صدا هم با یک اشتباه عوض میشود مگر نه ؟

آن یک کلید ، تأخر و تقدمش

سرد را میکند درد ( البته میتوان از درد به سرما رسید و یا برعکس)

گرگ هم مرگ میشود ....

غصه هم قصه میشود ....

از کار هم میشود به دار رسید ....

برای بار اول می‌خوام با کیبورد گوشی پست بنویسم این برام سخت و عجیبه

اینکه هر ده انگشتم روی حروف قرار نمیگیره حواسم و پرت می‌کنه، اینکه فقط دوتا از ده تا موظف شدن حروف و کنار هم بیارن سخته . اصلا مغزم برای نوشتن یاری نمیکنه . فضایی که روی مانیتور و کیبورد بزرگم داشتم، آرامش صدای کلیدها ،پوزیشن قرار گیری و... همش روی برون ریزی افکارم تاثیر داشتن .

الان یه حس هیجان زیر پوستی دارم البته قرصی که خوردم داره اثر می‌کنه .یه بی حالی مضخرفی هم دارم انگار دست و پامو بستن و برام لالایی میگن ....

احساس میکنم این یه تمرینه برام چون به پدرم اطلاع دادن تا تولدم لپ تاپ نمی‌خوام و احتمالا موقع رفتن به دانشگاه قرارع از رفیق شفیقم کامپیوتر عزیزم دور باشم این خواسته ی درونیمه ؟ اره یا من آدم قانعیم یا حس درکم زیاده یا اونقدر خستم که از همه چی به سادگی می‌گذرم . ...

‌