آرامش دهنده یا نگران کننده؟

بذارین یه حقیقتو بگم.من تا چند روز پیش سنمو اشتباه حساب می‌کردم و فکر می‌کردم یک‌ سال کوچیکترم! طی یک ماجرایی متوجه شدم اوه! اشتباه فکر می‌کردم! راستش رو بخوام بگم اولش یکم شوکه شده بودم و نمی‌خواستم بپذیرمش. مدت ها کلنجار رفتم و حساب کتاب کردم دیدم حق با بقیه است و اونا درست میگن.بعدش یه چیزی ذهنمو مشغول کرد. به این فکر کردم که چرا احساس ناراحتی می‌کنم بابت این که یک سال بزرگ تر از اونیم که تصور می‌کردم...دلایل مختلفی به ذهنم اومد.شاید چون نفهمیدم چطور گذشت؟ انگار که اون یک سال و ازم دزدیده باشن و زمان رو زده باشن جلو و بعد بهم گفته باشن :هی این حقیقته تو واقعا بزرگ تر شدی! یه جا خونده بودم که می‌گفت :"زمان منصفانه ترین چیزیه که تو دنیا هست چون برای همه ادم ها میگذره".ولی زیاد باهاش موافق نیستم.مهم اینه که زمان چجوری برامون میگذره.توی این مدت من درگیری های مختلفی داشتم.طوری که نفهمیدم واقعا دارم چه چیزی رو از دست میدم.وقتی به خاطرات قدیمی ام فکر می‌کنم می فهمم همه چیز زود تر از اون چیزی که فکر می‌کنیم میگذره.گاهی اوقات این آرامش دهنده است و گاهی اوقات نگران کننده.نظر شما چیه؟