D-Day

هندسه‌مندی پسرکْ ،صفحه سبز مانیتور ،عمهٔ‌یهودی ، بابای ندانم‌گرا و بعدتر دیوانه ، آن یکی بچه که نمرده بود، جوهری که کاغذ را آبی کرد، نگرانیِ دخترک. به این فکر می‌کند چه داستان روالی، مرگ این وسط چه می‌خواست؟ « بخشش » مسهل دل و رودهٔ جامعهٔ آدمیزادی است تو را و همگان را ببخشای.

( ( (صدای کوبیده شدن مشت به در) ) )ذهنش آهسته‌آهسته به یک مخروبه مبدل شد. یک فیلم به تنهایی این عمارت را ویران نمی‌ساخت ، او از سوال‌هایی فرار می‌کرد از پاسخ‌هایی ترسیده‌بود که هیچ انسانی را به آن راه نمی‌داد و حالا بارشان باری ویرانش کرد. انگار از درک زندگی‌اش عاجز مانده بود و این میان هیچ کس صدایش را نمی‌شنید نه دیوار نه آدم‌های بیرون نه کاغذ‌ها و کتاب‌هایش.معلوم نبود دارد به چه زبانی دردش را بازگو می‌کند.

Is There Really A Mind ?

Is There Really A Mind ?

Is There Really A Mind ?

Is There Really A Mind ?

.

.

.

کمی‌بعد متن عوض شد، فکر می‌کرد که خدا اندازه اعتقادی که بهش دارد زور دارد، ازین هم خنده اش گرفت قهقهه می‌زد، با صورتی سرخ و فشاری شده از خدای کم‌زورش به زنده بودنش و به فکر می‌خندید به هنرمندی که مثل یک کاریکاتوریست هی افکار عجیب و غریب درونش می‌کشید و بعد با یکی ، دیگری را می‌کُشت می‌خندید.رد لاشهٔ این خوشی برایش دریچه‌ای شده بود به هر حال نور و تازگی از آن وارد می‌شد اما نمی‌دانست از کجا شروع کند از کجا پی آنها را بگیرد. وقتی از تخت بلند شد گلویش انگار زخمی شده بود و کتاب‌هایی که از کلمه‌ای اضافه نوشتن و پاک کردن در آن‌ها پرهیز می‌کرد پاره شده بودند دیوار نحیف اتاقش چند ردیف انحنای مَشتیِ ناشی از مشت داشت و یک دست خونی و فلج که نمی‌توانست باهاش بنویسد و حالا باید افکار آن‌دستش را روی کاغذ بریزد. به نظر خودش ویرانی های متفاوتی بودند، ارمغانی از جنگی که جانبازش بود و برای شروع یک راه جدید مناسب بودند .برای دور ریختن توجیهات و ملازماتِ بی‌فایده برای چیزهایی که سال ها داشت او را یه چیزی که نبود هدایت می‌کرد، برای چیزهایی که رفاقت با ایشان به ایستگاه آخر رسید ، می‌بایست از همراهان همیشگی اش خداحافظی کند چیزهای امن‌تری که رفقا پنهانش کرده بودند را امتحان کند شما فکر می‌کنید از چه شروع کرد؟