پس از کرونا چه خواهیم کرد؟

من ماسکم را برداشته، به زمین پا خواهم گذاشت. جارو به دست، کوچه را با رفتگر پاک خواهم کرد. من برگ ها را خواهم شمرد و به آسمان خیره خواهم شد تا به کاوشِ آن آبی بی کران بپردازم و به دنبال دکمه ای خواهم گشت تا تمام ماشین ها را در شهرمان خاموش کند و به ندای طبیعت گوش فراخواهم داد، ساکت و بی صدا به همراه پرنده ها نفس خواهم کشید.

بیایید به آرزوی زمین بپردازیم و دنیا را از نگاه او به نظاره بنشینیم، براستی این پهنه ی بی انتها چه از پس این بیماری ها خواهد خواست و سهم ما از نجاتِ نسل بشر بدست او چیست؟

چقدر خودخواه و مغرور است عناوین خود پسندانه، از پرداختن به نیاز ما پس از گناهی که خود مصبب اش بوده ایم. باید که اینگونه از خود بپرسیم؛ بعد از آلودگی که به دریا آوردیم چه خواهیم کرد و دودی که به آسمان روانه کردیم را به چه مظلومیتی خواهیم نشست؟ از پیک زمین پویش ها می سراییم و از پنجره ای دیگر به نیاز خود می نگریم.

من پس از کرونا به نوک قله خواهم رفت و به زمین تعظیم خواهم کرد و ابرها را فراخواهم خواند تا با من ببارند و گونه هایم را از تکبر و غرور پاک سازند. من خورشید را فراخواهم خواند و زندگی را به روشنایی دعوت خواهم کرد. من بر روی زمین با پای برهنه قدم خواهم گذاشت و خاک را برای قدمتِ ریشه هایم نخواهم تکاند.

پس از این بیماری، ما حقی جز پرداختن به زمین و طبیعت نداریم. ماسک های رها شده و پلاستیک های سیاه حاوی نوزاد های سقزی، خود به تنهایی کافی است تا بدانیم کجای این دنیا در خود به پیچ و تاب افتاده، در هم پیله کرده ایم.

براستی زمین پس از کرونا چه خواهد کرد و ما برای او چه؟ این سوال را باید هر ثانیه از خود بپرسیم و جواب اش را به وقت بازگشت مهاجرانی که مدتی ست از کوچ برنگشته اند بیابیم. راستی از مادرمان چه خبر و از پدری که مدت هاست او را ندیده ایم و همینطور از دریاچه ارومیه ای که سالهاست فراموشش کرده ایم؟ از شیر زخمی باغ وحش و از پلیکان های به اوج رفته و مرداب های خشکیده نیز همچنین ...

پاورقی :

مدتی ست گربه ای به خانه ما پناه آورده، شب ها سرفه می کند و از شوک به هوا میپرد. پریروز فهمیدیم حامله است و گرسنگی بی اندازه اش ربطی به بیماری ندارد. هیچ حیوانی در زمین خدا گشنه و بی مکان نمی ماند و یک چیزهایی به بیماری ربطی ندارد. آنچه زمین پشت اش باشد از هر حادثه ای ایمن است. دانه ریختن برای پرنده ها، به ساحل رفتن و جمع کردن زباله ها، باغ وحش نرفتن ها و درخت کاشتن بجای انتقام و آزاد کردن قناری ها و رها کردن کبوترها و خواندن داستان کوتاه بادبادک ها، ثروت است، اندوخته است و بموقع اش نقد خواهد گشت ...

از اینکه این محتوا را مطالعه فرمودید سپاسگزارم.

نویسنده : علیرضا ناجی
ایمیل : gwmorteza@gmail.com
سایر مقالات : https://virgool.io/@gwmorteza
هشتگ پیک زمین را توسعه دهیم : #پیک_زمین