اعتراف میکنم عاشق کارتون و انیمیشن هستم

میخواهم اعتراف کنم من کارتون را دوست ندارم من عاشق کارتونم .

شاید شما که مرا نشناسید برایتان عجیب باشد که چگونه یک فرد مثله من عاشق کارتون . انیمیشن است ولی این بحث یک موضوع جا افتاده در خانه ماست که من بعضی موقع ها یک انیمیشن قدیمی را آنچنان نگاه میکنم که گویی همین الان از شرکت پیکسار یا دیزنی اکران شده و خانواده گهگاه با من دعوا میکنند که بس است خسته شدیم انقدر انیمیشن میبینی .

باورتان میشود چند وقت پیش نشستم وبخاطر آمدن سری جدید انیمیشتن داستان اسباب بازی تمام آن را از اول تا قسمت چهار دیدم .شاید اینکه هر دفعه که نگاه میکنم برداشت های جدیدی دارم و بخاطر کار خلاقانه جدیدی که یافتم آنها را تحسین میکنم.و اینکه چقدر داستان این قسمت آموزنده و برای اهالی کارآفرینی آموزنده هست.

جدیدا دارم از رنگ شناسی هم که در بازاریابی استفاده میکنند متوجه میشوم چرا یک شخصیت خوب است و یک شخصیت به دل نشین نیست .من مطمئنم پشت تیم سازنده یک گروه بازاریاب و روانشناس نشسته اند برای بهتر فروختن و بهتر ارائه دادن این انیمیشن ها .

تا حدودی دارم شک میکنم نکنه این انیمیشن ها را برای ما آدم بزرگ ها ساخته باشند تا کوچکتر ها .

شاید اینکه دیدن انیمیشن به من حس خلاقیت و داستان سازی میدهد آنها را انچنان با اشتیاق نگاه میکنم . اینکه تمام آنها دارای معنا و مفهوم ساده ودر عین حال جذاب هستند برایم زیباست .

هیچ وقت یادم نمیره سره این علی بابا و باگزی بانی و ایکیوسان آنروز من غرق در تخیل میشد و با خود میگفتم آنها میتوانستند کار دیگری بکنند چرا اینکار را نکردند.

کا

میخواهم یک اعتراف دیگر هم بکنم یکی از رویاهایم ساخت انیمیشنی هست که خودم نوشته ام و البته داستانش را نوشته ام و میخواهم آنها را خلق کنم .

شاید آقای بهرام عظیمی تابو ساختن انیمیشن در سطح کیفیت مطلوب برای ما ایرانی ها را شکست و تهران 1500 را ساخت و به ما گفت میشود شروع کرد و غر غر نکرد و البته ما راه بسیار داریم چون از خیل انیمشین های آبدوغ خیاری زیاد ایرانی نمیتوانم بگزرم . و بعد از آن من شروع به نوشتن آن داستان برای انیمیشن شدن کردم و البته من خیلی دوست دارم یک انیمیشن در سطح جهانی از داستان های اصیل اساطیری ایران بسازم . داستان های دیو ها و پری ها و سرداران نامی آن روزگار .

واینکه راستی قسمت جدید پرندگان خشمگین را از دست ندهید فوق العاده هست. یعنی ازدست دوبله فارسی خنده دار این انیمیشن دل درد گرفتم من از نماوا برای دیدن این همه انیمیشن استفاده میکنم و اصلا هم نمی خواهم تبلیغ کنم نماوا وفیلیمو جفتشان خوب هستند من صرفا به خاطر سریال گلشیفته که در فیلیمو نبود به نماوا آمدم وگرنه فیلیمو بنظرم آرشیو قوی تری دارد و جدی تر کار را ادامه میدهد و دارم به برگشت به فیلمیو فکر میکنم.

وراستی یادی کنم از کارتون های زمان بچگی مان که واقعا من که از صداوسیما نمیگزرم دقیقا بچه ها را آدم حساب نمیکرد .مثلا داشتیم خیلی جدی یک قسمت علی بابا را نگاه میکردیم فردا فوتبالیست ها را نشان میداد و مثلا یک داکی اردک داشتیم که اون بنده خدا را اصلا سالی یکبار یک قسمتش را نشان میداد. تنها کارتونی که میتوانستیم راحت نگاه کنیم ودسته سازنده اش درد نکند که همه چیز در همان قسمت تمام میشد تام وجری بود که خدا رحمت کنه هم جری موشه و هم تام کت را . والبته من هنوز دنبال آن ماهیتابه ها میگردم که میکوبیدن تو صورت هم شبیه صورت او نطرف میشد جنسش چی بود به نظرتون؟؟؟

و میدانم اسم کلی کارتون زمانه بچگی ام را نگفتم و اصلا هم قصدم نبود مقاله ای راجع به نوستالژی بنویسم میخواستم در مورد اینکه انیمیشن ها میتوانند از دید من یک دنیا اطلاعات و کارهای فرهنگی را منتقل کنند که هزار مدرسه و دانشگاه نکند.

ولی واقعا من چرا انقدر کارتون دوست دارم ؟به خاطر چی ؟ شما چطور ؟ شما هم عاشق یا دوستدار انیمیشن هستید ؟؟؟