اختلال دو قطبی یا شیدایی

افراد مبتلا به این بیماری دچار تغییرات شدید خلق می‌شوند. این بیماری انواع مختلفی دارد که مهمترین انواع آن اختلال دو قطبی نوع یک و اختلال دو قطبی نوع دو است. تفاوت این دو اختلال در وجود دوره شیدایی (مانيا) است؛ در نوع یک این حالت اتفاق می‌افتد ولی در نوع دو فرم خفیف‌تری از آن که نیمه شیدایی (هيپومانيا)است، بروز می‌کند. شروع بیماری معمولاً با دوره‌ای از افسردگی می‌باشد و پس از یک یا چند دوره از افسردگی، دوره شیدایی بارز می‌شود. در تعداد کمتری از بیماران شروع بیماری با دوره شیدایی یا نیمه-شیدایی است.

علائم:

-تجربه خلق بالا و شادی بيش از حد

- اعتماد به نفس بیش از حد یا خودبزرگ بینی

- کاهش نیاز به خواب

- پرحرفی بیش از معمول یا احساس فشار در صورت صحبت نکردن

- حواسپرتی

- انرژی زياد و فعاليت بيش از حد معمول

- پرداختن بیش از حد به امور لذتبخشی که به احتمال خیلی زیاد عواقب ناراحت کننده ای (مثل افتادن به دام ولخرجی های بی حد، بی ملاحظه گی های جنسی، یا سرمایه گذاری های احمقانه.

اکثر مردمی که دچار اختلال دو قطبی هستند ، حتی آنهایی که در حالت های حاد و شدید این اختلال قرار دارند با درمان مناسب می توانند بیماری خود را بهبود نمایند. از آنجا که اختلال دو قطبی یک بیماری بازگشت پذیر است ، غالبا درمان آن بصورت طولانی مدت برای جلوگيری از عود بيماری انجام می شود .

در مطالعات بسیاری که در مورد سیر و پیش آگهی اختلالات خلقی صورت گرفته است، در صورت همكاری بيمار با تيم درمانی فرد می تواند يك زندگی طبيعی و با عملكرد خوب را تجربه كند.