کنجِ خاک نم گرفته (شعر کوتاه)

در فراق باد پاییزی ،

درختان جامه ها از هم دریدند

آسمان نعره کشید و

ابر ها ، باران خریدند

من گلی بودم ، به دستور چمن
کنجِ خاکِ نم گرفته می نشستم

صبر می کردم

تا زمستانی ترین حال طبیعت هم رود

صبر می کردم

آسمان آرام گیرد ،

صبر می کردم

تا صدای یک پرنده، روی شاخه ها بیاید

تا که باد ، سو سو کنان ، با آن صدای دلنشینش
رخصت آزادیِ بعدِ زمستان را دهد.

گفت ، چمنزار ، نجوا کنان در گوش ما
دشتِ سرما خوردهِ ما هم، سرانجام ، بهاری می شود

مژده ی باد صبا این است ، آسمان، از گریه خالی می شود

اندکی صبر و تحمل ، چاره ی این زندگیست
آخرش ،شب های تاریکِ درونِ خاک هم ، آفتابی می شود