امسال هم کوله پشتیت را ببند

همه‌ی ما همواره در طول روزهای زندگی کوله‌پشتی نامرئی را حمل می‌کنیم که به‌واسطه تجربیات و اتفاق‌هایی که برایمان رخ می‌دهد این کوله را پر و خالی می‌کنیم. مقاطعی در زندگی هست که باید به کوله‌‌پشتی‌مان رسیدگی کنیم و ببینیم چه چیزهایی در آن گذاشته‌ایم. چه چیزهایی را می‌خواهیم با خود به مقطع بعدی زندگی ببریم و چه چیزهایی را می‌خواهیم از آن خارج کنیم تا سبک شویم.

امیر مهرانی

اولین‌بار در سال ۹۲ پادکستی ضبط کردم و پرسیدم فرض کنید کوله‌ای دارید که می‌توانید تجربیاتی از سال گذشته را در آن بگذارید و با خود به سال جدید ببرید. تجربیاتی که به‌شما کمک می‌کند انسان توانمندتری بشوید. آن تجربیات چیست؟

از آن سال تا امروز رسم کوله‌پشتی به‌عنوان یک بازی وبلاگی هر سال اجرا شده و افراد مختلفی درباره کوله‌پشتی‌شان نوشته‌اند. در سه سال اخیر این بازی یا شاید بهتر است بگویم این خودمرورگری با همکاری ویرگول شکل گرفته است.

وقتی قرارشد درباره کوله‌پشتی امسال مطلبی بنویسم که کمپین ویرگول استارت بخورد تمام ماه‌های گذشته جلوی چشمم مرور شد. ما امسال، همه، دردهای مشترک داشته‌ایم. از سیل ابتدای سال تا کرونای آخر سال. شاید آدم بخواهد در این شرایط هرچه دارد، حتی همان کوله را از دوشش بیاندازد پایین و فقط از این سال فرار کند به سال جدید.شاید حرف زدن از کوله‌پشتی شبیه یک صحبت کلیشه‌ای انگیزشی و زرد شود. شاید در جواب آن سوالی که اول نوشتم پاسخ‌ها پر از خشم و انتقاد از شرایط کنونی باشد.

مسئله این است که انسان و آگاهی دو مفهوم گره خورده به‌هم هستند. ما در طول تاریخ همواره درگیر این پرسش بوده‌ایم که چه کسی هستیم؟ پاسخ به این پرسش در مقاطع زمانی مختلف تحت تاثیر روندها و وقایع عمیقا اثرگذار در دنیا بوده است. امروز و در دنیای کرونا زده هویت ما گره می‌خورد به میزبان بودن یا نبودن این ویروس. یا گره می‌خورد به میزان رعایت بهداشت فردی و رفتار اجتماعی که در جهت کمک به انتشار یا عدم انتشار این ویروس از خود بروز می‌دهیم.

هویت ما تحت تاثیر منطقه محل سکونتمان و تجربیاتی که در آن منطقه داشته‌ایم قرار می‌گیرد. رخدادهایی که در زندگی شخصی تجربه‌ می‌کنیم چیزهایی را برای ما پررنگ یا کم‌رنگ می‌کند.

ما در هر شرایطی که باشیم و به‌خصوص در شرایط سخت بیشتر نیاز به آگاهی داریم. بیشتر نیاز داریم که بفهمیم چه می‌خواهیم، چطور تصمیم می‌گیریم و چه جنبه‌ی پنهانی از خودمان را کشف می‌کنیم که کمک می‌کند قدم بعدی را بهتر برداریم.واقعیت این است که زندگی ادامه دارد. این را تاریخ دنیا به‌خوبی به ما نشان می‌دهد.

هدف کوله‌پشتی این است که خودمان را مرور کنیم و ببینیم چه تجربیات ارزشمندی در سال گذشته داشته‌ایم که تعریف ما از خودمان را تحت تاثیرقرار داده است و از این خودمرورگری بیاموزیم که می‌خواهیم برای روزها و ماه‌های پیش‌رو حواسمان به چه جنبه‌ای از خودمان باشد. هدف دیگر کوله‌پشتی این است که کمک کند تا با به‌اشتراک‌گذاری تجربیاتمان بتوانیم از یکدیگر بیاموزیم. خواندن تجربیات دیگران منبع بزرگی از یادگیری می‌تواند باشد. ما انسان‌ها در بروز مشکلات فکر می‌کنیم تنها کسی هستیم که آن مسئله برایمان اتفاق افتاده یا فکر می‌کنیم ما تنها کسی هستیم که فکر خاصی درباره‌ی موضوعی خاص داریم. وقتی افکار و تجربیاتمان را با دیگران به‌اشتراک می‌گذاریم می‌بینیم که چقدر مشابهت وجود دارد. چقدر ما آدم‌ها با وجود همه تفاوت‌ها به چیزها مثل هم نگاه می‌کنیم. آدم گاهی برای افکارش و احساساتش همدست که پیدا می‌کند خیالش راحت می‌شود. کوله‌پشتی می‌تواند کمک کند که همدست‌هایمان را پیدا کنیم و بفهمیم ما تنها نیستیم. ما تنها آدمی که یک دغدغه خاص دارد نیستیم. ما همه به هم متصلیم.

برای شرکت در کوله‌پشتی به این پرسش‌ها در قالب پست وبلاگی پاسخ دهید:

فرض کنید که یک کوله‌پشتی دارید که همیشه همراهتان است. هر روز که پشت سر می‌گذارید تجربیاتی به‌دست می‌اورید که می‌تواند ارزشمند باشد. این تجربیات را در کوله‌تان می‌گذارید و با خود در مسیر زندگی حمل می‌کنید تا در موقعیت‌های آینده از آنها استفاده کنید.

1. وقتی به سال گذشته نگاه می‌کنید چه تجربیات ارزشمندی به‌دست آورده‌اید که می‌خواهید آنها را با خود به سال جدید ببرید؟ تجربیاتی که کمک می‌کند شما انسان توانمندتری باشید.
2. کوله‌ی سنگین می‌تواند نفس ما را درحرکت بگیرد. همیشه هم نباید به هر چیزی چسبید. بنابراین چه چیزهایی را از کوله‌تان خالی می‌کنید؟ چه چیزهایی را پشت‌سر می‌گذارید که بتوانید سبک‌تر حرکت کنید؟
3. اگر بخواهید به دیگران بگویید که یکی دو تجربه مهم و مثبت را در کوله‌شان همیشه همراه داشته باشند آن تجربیات چیست؟